Orðið á götunni er að rússneskar kosningar séu víðar að finna en í Rússlandi. Þannig eru þær nefndar kosningarnar, þar sem enginn mótframbjóðandi er og/eða víst þykir hver kosinn verður, vegna væntanlegra yfirburða, líkt og tíðkaðist í gömlu Sovétríkjunum þar sem enginn dirfðist að fara gegn foringjanum, hvort sem hann hét Stalín eða Khrushchev. Nú er það Pútín.

Því þykir það í frásögur færandi þegar stjórnmálaflokkar á Íslandi, sem allir kenna sig við lýðræði, fá ekki mótframbjóðanda í tiltekin embætti innan flokksins.

Fjórir íslenskir stjórnmálaflokkar hafa nú haldið landsfundi eða flokksþing á síðustu vikum og hafa engir mótframbjóðendur verið um æðstu embætti þeirra. Samfylkingin, Framsóknarflokkurinn, Viðreisn og Sjálfstæðisflokkurinn eru allt flokkar sem hafa boðið upp á rússneskar kosningar um æðstu embættin.

Sögulega séð getur jafnvel Sjálfstæðisflokkurinn, sem talinn er með foringjahollari hagsmunahópum landsins, státað af þremur framboðum gegn sitjandi formanni í seinni tíð. Davíð Oddson gegn Þorsteini Pálssyni, Hanna Birna gegn Bjarna Ben og auðvitað Pétur heitinn Blöndal, sem fór fram gegn Bjarna Ben árið 2010, aðeins til þess að lýðræðið fengi að njóta sín, líkt og hann komst að orði.

Þetta er því vert umhugsunarefni fyrir fólk í flokkum sem kenna sig við lýðræði, hvort það væri nokkuð úr vegi að bjóða upp á það í meiri mæli ?