Roopkund-vatn í þeim hluta Himalajafjalla sem tilheyrir Indlandi lætur ekki mikið yfir sér. Það er rúmir 40 metrar í þvermál og er í rúmlega fimm þúsund metra hæð yfir sjávarmáli. Vegna legu sinnar er það frosið stóran hluta ársins og því kom það vísindamönnum í opna skjöldu þegar hundruð mannabeina fundust þar.

Breska blaðið Independent fjallar um þetta.

Mörg ár eru síðan þetta uppgötvaðist en vísindamenn virðast engu nær um hvernig mannabeinin rötuðu í vatnið. Þegar hlýnar í veðri og vatnið þiðnar koma mannabeinin í ljós. Mörg þeirra eru í furðulega góðu ásigkomulagi sem skýrist meðal annars af köldu veðurfari á þessum slóðum.

Vísindamenn voru lengi vel sammála um að eitthvað hefði átt sér stað sem líkja mætti við „stórslys“. Bentu fyrstu niðurstöður rannsókna vísindamanna til þess að beinin væru um 1.200 ára gömul.
Var kenningin sú að einstaklingarnir hefðu látist á sama tíma og líklega af sömu ástæðu.

Nú hefur ný rannsókn sem vísindamenn frá Indlandi, Bandaríkjunum og Þýskalandi framkvæmdu kollvarpað þeirri kenningu. Gerð var DNA-rannsókn á 38 beinum sem leiddi í ljós að fólkið dó ekki á sama tíma. Benda niðurstöðurnar til þess að líkamsleifum fólks hafi verið fleygt í vatnið yfir um þúsund ára tímabil.

23 beinanna sem rannsökuð voru tilheyrðu karlmönnum en 15 tilheyrðu konum. DNA-rannsóknin leiddi í ljós að 23 beinanna voru af einstaklingum frá Suður-Asíu  en þau bein voru einnig elst, eða frá áttundu til tíundu öld. Löngu síðar, frá átjándu og fram á tuttugustu öld, virðast fleiri bein hafa ratað í vatnið en þá af einstaklingum frá Austur-Asíu og ríkjum sem liggja að Miðjarðarhafinu.

Sem fyrr segir virðist enginn vita hvernig beinin rötuðu í vatnið. Vatnið er skammt frá gamalli pílagrímaleið sem Hindúar fóru og því ekki útilokað að þátttakendur hafi hreinlega látist á leiðinni. Það skýrir þó ekki hvernig bein annarra einstaklinga, til dæmis þeirra sem eiga ættir að rekja til ríkja við Miðjarðarhafið, rötuðu þangað.