Rakel Mjöll og hljómsveitin Dream Wife gefa út sína fyrstu plötu í næstu viku – Hvetja stelpur til að taka pláss á rokktónleikum
Bresk-íslenska popprokksveitin Dream Wife hefur vakið umtalsverða athygli frá því að hún var stofnuð fyrir hartnær þremur árum. Hún hefur þróast úr gáskafullum listaskólagjörningi yfir í kraftmikla rokksveit með skýrar femínískar hugsjónir, sem sést jafnt í textum, ímynd og tónleikaumgjörð sveitarinnar.
Í næstu viku kemur út fyrsta breiðskífa hljómsveitarinnar, sem nefnist einfaldlega Dream Wife, og hefur nokkur spenningur verið að byggjast upp í Bretlandi vegna plötunnar. Fyrsta smáskífan, Hey Heartbreaker, var til að mynda kynnt sem heimsins heitasta plata – „world’s hottest record“ – af breska ríkisútvarpinu BBC1 í byrjun janúar. Einnig prýðir sveitin forsíðu nýjasta tölublaðs tónlistartímaritsins NME ásamt fleiri tónlistarmönnum sem eru taldir líklegir til stórræða á nýju ári.
Blaðamaður DV sló á þráðinn til Lundúna þar sem Rakel Mjöll Leifsdóttir, söngkona Dream Wife, er í örstuttri pásu frá rokkstjörnulífinu áður en plötunni verður fylgt eftir með tónleikaferðalögum víða um heiminn.
Dream Wife var stofnuð í Brighton í Suður-Englandi þar sem meðlimir sveitarinnar höfðu kynnst í listaháskóla. Rakel rifjar upp að stofnun hljómsveitarinnar hafi að vissu leyti verið óvenjuleg enda var megintilgangurinn að komast á tónleikaferðalag um Kanada.
„Við Bella bassaleikari vorum að ræða það eitt kvöld hvað okkur langaði mikið að fara til Kanada, vegna þess hvað við áttum marga vini þar. En okkur langaði samt ekki að ferðast án tilgangs, svo við ákváðum að stofna hljómsveit og fara þangað í tónleikaferðalag,“ rifjar Rakel Mjöll upp. Á þessum tíma stundaði Rakel nám í sjónlistum við listaháskólann í Brighton og þegar hún átti að standa fyrir sjón- og hljóðrænum gjörningi sem hluta af skólaverkefni ákvað hún að fara alla leið með hugmyndina.
Í galleríinu steig á svið fullskipuð hljómsveit, þrjár stelpur sem sóttu innblástur í tísku níunda áratugarns, gerðu grín að gamaldags hlutgervingu poppsöngkonunnar sem draumaeiginkonu og kölluðu sig Dream Wife. Þær sungu hressileg stúlknapopplög sem öll fjölluðu á einn eða annan hátt um Kanada, fegurð lands og þjóðar, og hvernig sveitin þráði að komast þangað. Gjörningurinn vakti mikla lukku og í kjölfarið skipulagði sveitin mánaðarlangt tónleikaferð um fyrirheitna landið – þrátt fyrir að eiga enn bara fjögur frumsamin lög og engar hugmyndir um framhaldið. „Þetta var algjör draumur. Þarna fundum við að þetta small fullkomlega hjá okkur. Þetta var svolítið eins og þegar maður prufukeyrir bíl og finnur að maður verður að kaupa hann.“
Eftir að heim var komið hélt sveitin áfram að spila reglulega og varð strax ljóst að áhuginn frá tónlistarbransanum var mikill, enda útlit og andi hljómsveitarinnar sérstakur.
„Í upphafi gerðust hlutirnir mjög hratt. Við vorum ekkert að ofhugsa hlutina en lærðum bara með því að gera þá. Það sem var samt mikilvægast var að við lærðum hvað við vildum ekki,“ segir Rakel.
„Við fórum til dæmis á marga fundi þar sem við fengum að kynnast rosalega steríótýpískri og gamaldags karlrembulegri sýn tónlistarheimsins. Við vorum ennþá að finna út úr því hvernig hljómsveit við vildum vera en þarna voru mættir eldri menn að útskýra hvernig þeir myndu vilja móta okkur. Það var mjög óþægilegt,“ útskýrir hún.
„Við sögðum bara nei við öllum tilboðum og fórum að finna okkar eigið „sánd“. Maður vill vinna með þeim sem elska tónlistina sem maður gerir, en ekki þeim sem finnst skipta meira máli hvernig maður lítur út eða af hvaða kyni maður er. Ég held að ef við hefðum skrifað undir einhvern samning þarna í byrjun værum við ekki starfandi í dag – þetta hefði bara endað sem verkefni einhvers annars.“
Undanfarin ár hefur hljómsveitin verið iðin við kolann, notað stíft tónleikahaldið (meðal annars með hljómsveitum eins og Sleigh Bells og The Kills) og sjálfútgefna stuttskífu til að finna og þróa sinn rétta tón. Rakel segir það hafa haft mikil áhrif að bæta trommuleikara í hljómsveitarskipunina og þá hafi hljómurinn orðið pönkaðri. Tónlistin er kraftmikið og einfalt popprokk kryddað með áhrifum frá sápukúlupönki og nýbylgju.
Þann 26. janúar verður ávöxtur erfiðisins svo loksins opinberaður, fyrsta breiðskífa sveitarinnar. Ellefu lög sem eru tekin upp í Eastcote Studios – „gömlu 70’s stúdíói í Notting Hill-hverfinu“ þar sem ekki ófrægari hljómsveit en Rolling Stones hefur tekið upp í. Notast var við segulbandsupptökur og tók sveitin upp grunna að lögunum lifandi í sameiningu til að fanga hráan tónleikahljóminn. Platan kemur út hjá útgáfufyrirtækinu Lucky Number í London, en einnig hefur verið samið um dreifingu plötunnar í Japan og Ástralíu.
Það sem skiptir þó kannski enn meiru er að í janúar skrifaði Dream Wife undir samning við Universal Music um höfundarrétt á lögum sveitarinnar, en fyrirtækið mun þá vinna að því að selja tónlist sveitarinnar í aðra miðla, svo sem kvikmyndir, tölvuleiki og auglýsingar – en þetta er ein helsta leiðin til að fá greitt fyrir tónlistina í dag að sögn Rakelar.
Þó að lögin og flutningurinn séu oftar en ekki léttleikandi brýst út sérstakur kraftur í þeim lögum sem takast á við alvarlegri málefni, kynferðisofbeldi og stöðu kvenna. Þar sýnir Rakel á sér nýja og ágengari hlið.
Dream Wife hefur ekki aðeins flutt lög um stöðu kvenna heldur einnig lagt sérstaka áherslu á að bjóða ungar stelpur velkomnar á tónleika hjá sér og hvetja þær til að taka pláss. Þær hafa unnið með samtökunum Girls Against sem vinna að vitundarvakningu um kynferðisáreitni á tónleikastöðum í Bretlandi.
„Eftir að við fórum að tala um þetta kom svo margt úr manns eigin fortíð upp á yfirborðið. Atvik sem maður hafði nánast gleymt, því maður hafði tekið þeim sem sjálfsögðum hlut. Maður man eftir því að fara á tónleika eða rokkbúðir á þessum aldri og líða eins og maður væri ekki velkominn af því að maður var eina stelpan. Svo að það sé bara norm á rokktónleikum að einhver „random“ gæi bak við þig setji hendur á rassinn á þér. Þetta er eitthvað sem ég myndi aldrei vilja að gerðist á tónleikum sem ég væri að halda,“ segir Rakel.
Þá hafa þær fengið ljósmyndara til að mynda stelpusamfélagið sem mætir á tónleika hjá þeim og síðast en ekki síst – innblásnar af femínísku pönkgoðsögninni Kathleen Hanna – hvatt stelpur til að troða sér fremst við sviðið á tónleikum og taka pláss.
„Vinkona okkar, sem sá um að taka ljósmyndir fyrir okkur, var að taka portrettmyndir af stelpum sem komu á tónleika og fór að spyrja þær hvað það þýddi í þeirra huga að vera „bad bitch“, sem við syngjum um í einu laginu. Svo fór ég alltaf að biðja allar „bad bitches“ í salnum að koma fremst og taka pláss áður en við spiluðum lagið „Somebody“, sem fjallar um kynbundið ofbeldi,“ segir Rakel, en textinn í laginu er í senn átakanlegur og valdeflandi: I am not my body, I am somebody.
„Oftast varð alveg geggjuð stemning, „mosh-pittur“ og einhverjar stelpur að hlaupa upp á svið og alls konar. Það er svo frábært að sjá hóp af stelpum koma saman á rokktónleikum, sjá að þeim er alveg sama – láta bara eins og þær vilja – og það er enginn að angra þær.“
