Orðið á götunni er að það sem helst standi í vegi fyrir stjórnarsáttmála Vinstri grænna, Sjálfstæðisflokks og Framsóknarflokks sé orðalagið, en vanda þarf orðavalið vel til að fá þingflokkana þrjá til að ekki aðeins styðja myndun ríkisstjórnarinnar, heldur til að halda henni á lífi til ársins 2021.
Þeir sem þekkja til segja að Katrín hafi verið treg til þess að ræða ríkisstjórnarsamstarf með þessum flokkum, sérstaklega þar sem þetta hafa fram að þessu verið höfuðandstæðingar Vinstri grænna, bæði þegar VG sat í ríkisstjórn frá 2009 til 2013 og þegar VG var í stjórnarandstöðu í stjórnartíð Framsóknarflokks og Sjálfstæðisflokks 2013 til 2016. Stríðsöxin hafi hins vegar verið grafin þegar Bjarni og Sigurður Ingi voru tilbúnir til að samþykkja þau helstu atriði sem Katrín kom með að samningaborðinu.
Þó að Katrín nái að koma öllum áhersluatriðum Vinstri grænna í stjórnarsáttmálann þá er ekki þar með sagt að friður muni ríkja innan flokksins enda margir þar innandyra sem sjá rautt þegar minnst er á Sjálfstæðisflokkinn. Svipað er uppi á teningnum í Valhöll en í minna mæli miðað við grein Þórs Whitehead í Morgunblaðinu í dag þar sem hann sagði ótækt að borgaralegur flokkur færi í ríkisstjórn undir forystu róttæks vinstriflokks. Er strax farið að bera á fylgishruni VG í skoðanakönnunum þar sem á vinstri vængnum er um auðugan garð að gresja þegar kemur að stjórnmálaflokkum.
Í núverandi stjórnmálaástandi er ekki endilega best að mynda ríkisstjórn út frá því hversu mörgum atriðum flokkurinn nær fram í stjórnarsáttmála þó að á blaði sé það einmitt hlutverk formanns í stjórnarmyndunarviðræðum. Má því segja að Katrín sé milli steins og sleggju þegar kemur að því að mynda ríkisstjórn.
