Ólafur Ragnar Grímsson segir að hvalveiðar séu réttur Íslendinga og hvalkjöt sé partur af menningu Íslands.

Má rétt vera – þótt maður hafi ekki fundið sáran söknuð eftir hvalveiðunum síðan þær lögðust mestanpart af 1986. Hvalkjöt er ekki stór þáttur af íslenskri matarmenningu og ekki miklar hefðir í kringum neyslu þess.

Hins hlýtur að vera rétt að nytja þá stofna í hafinu sem eru ekki í hættu – þ.e.a.s. ef er markaður fyrir afurðirnar.

Það virðist vera dálítil spurning hvort sé yfirleitt hægt að koma nema litlu magni af hvalkjöti í verð.

Ólafur sagði þetta í viðtali við bandaríska blaðið USA Today.

En þá má um leið nefna að ef einhver þjóð stundaði hvalveiðar af kappi þá voru það Bandaríkjamenn. Ég held hér á þykkri bók sem nefnist Moby Dick – hún fjallar um hvalveiðar, sumir segja að þetta sé mesta skáldsaga sem hefur verið skrifuð eða kannski the great American novel.

Bakgrunnur sögunnar er hinn mikli auður sem skapaðist af hvalveiðum á austurströnd Bandaríkjanna. Hann var einn grundvöllurinn að uppbyggingu borga og bæja þar. Hvalveiðimennirnir sóttu vítt og breitt um hnöttinn – og reyndar má segja að hvalveiðar hafi verið alþjóðlegur iðnaður í gamla daga.

Þannig voru það Baskar sem fyrst stunduðu hvalveiðar við Íslandsstrendur, það var á 17. öld, en seint á 19. öld fóru norskir hvalfangarar að nota Ísland sem bækistöð.