Bruno vakti yfir öllum athöfnum eiginkonu sinnar – Dag einn fékk Odile nóg
Bruno og Odile Zuliani, frá Zuydcoote í Dunkirk í Frakklandi, höfðu verið gift í fjölda ára og eignast saman þrjú börn. Frá því að hjónin rugluðu saman reytum hafði Odile ekki farið í grafgötur um að Bruno væri afbrýðisamur maður, en hún taldi sér trú um að ástæðan væri sú mikla ást sem hann bar í brjósti til hennar.
Bruno hafði verið tekið opnum örmum af allri fjölskyldu Odile sem gerði sér ekki grein fyrir hvaða mann hann hafði að geyma.
Árin liðu og börnin fæddust, tveir synir og ein dóttir. Smám saman fékk Odile á tilfinninguna að verulega væri farið að þrengja að henni. Bruno fylgdist grannt með öllu því sem hún tók sér fyrir hendur.
Hann fékk sér vinnu hjá sama fyrirtæki og hún til að geta haft auga með henni þar. Odile gat ekki heimsótt ættingja sína án þess að Bruno væri með í för; hann vildi heyra allt sem þar yrði sagt.
Á gamlárskvöld 2010 dró til tíðinda. Þá þrengdi Bruno að hálsi Odile með sippubandi og mátti litlu muna að hún fengi ekki séð nýtt ár renna upp.
Odile hafði samband við lögreglu í kjölfarið og eiginmaðurinn fékk átta mánaða skilorðsbundinn dóm.
Við tók jafnlangur tími án stórvægilegra tíðinda, en umsvifalaust að átta mánuðum liðnum tók Bruno að niðurlægja Odile og misbjóða.
Seinna sagði Odile aðspurð hví hún hefði ekki kvartað yfir honum aftur: „Í blíðu og stríðu er það sem hjónabandið snýst um.“ Og „í stríðu“ einkenndi svo sannarlega hjónabandið því 26. nóvember, 2011, mátti litlu muna að hún léti lífið þegar Bruno reyndi að kyrkja hana aftur – í þetta skipti fyrir framan börn þeirra.
Odile ákvað að halda að sér höndum: „Að senda föður barnanna minna í fangelsi fannst mér óhugsandi.“
Bruno var í meðferð hjá sálfræðingi sem upplýsti Odile um að Bruno væri andlega veikur. Odile stakk þá upp á því að hann fengi meðferð á viðeigandi stofnun, en ekkert varð úr því.
Nýtt ofbeldistímabil rann upp og í kringum áramótin 2011/2012 komst Odile að þeirri niðurstöðu að við það yrði ekki unað lengur. Hún pakkaði niður og fór, staðráðin í að sækja um skilnað, þetta yrði að taka enda.
Næstu sex vikurnar hélt Odile til hjá foreldrum sínum en ákvað að kíkja til barnanna á afmælisdaginn sinn, 9. febrúar. Þegar Odile gekk inn á heimili fjölskyldunnar í Zuydcoote mætti henni óhugnanleg sýn. Yngsta barn hennar, dóttirin Emi, fimm ára, lá eins og slytti í sófanum, böðuð blóði.
Odile sneri sér við í hryllingi og sá þá Bruno þar sem hann hékk í snöru í stigaganginum.
Odile var þess fullviss að Bruno hefði einnig myrt syni þeirra; Nino, 16 ára, og Limo, 14 ára. Hún treysti sér ekki til að kanna það og í fullkomnu losti hljóp hún veinandi út á götu.
Síðar kom í ljós að ályktun Odile reyndist á rökum reist; Bruno hafði stungið öll börn þeirra til bana áður en hann brá snörunni um háls sér og batt þannig enda á eigið líf.
Einhverju síðar setti Odile sig í samband við fyrrnefndan sálfræðing og spurði hví Bruno hefði ekki verið vistaður á viðeigandi stofnun í ljósi þess að hann var, að sögn sálfræðingsins, veikur á geði og meðferðin engan árangur borið.
Sálfræðingurinn bar af sér alla sök. „Hann lagði að jöfnu að ég missti börnin mín og að einhver glataði penna. Hann sagði við mig „Ef þú týnir penna finnst þér það sárt líka. Þér finnst sárt að að týna pennanum, alveg eins og þér finnst sárt að missa börnin þín“,“ sagði Odile í sjónvarpsþætti sem hún kom fram í.
Þannig er það.
