Gunnar Björn Björnsson greinir í Facebook-færslu, sem hann veitti DV góðfúslegt leyfi til að fjalla um, frá töluverðum erfiðleikum sem hann lenti í við að skila peningum sem vegna mistaka voru millifærðir inn á bankareikning hans. Gunnari gekk erfiðlega að finna viðeigandi upplýsingar til að hafa samband við einstaklinginn sem millifærði féð inn á reikning hans. Viðskiptabanki hans og þjóðskrá vildu ekkert fyrir hann gera og vísuðu til reglna um persónuvernd. Lögreglan var einnig treg til að liðsinna Gunnari vegna sömu ástæðna. Það tókst þó að leysa málið að lokum en Gunnar furðar sig á viðtökunum sem hann fékk í ljósi þess að tilgangur hans var síður en svo annarlegur heldur þvert á móti vildi hann koma fram af heiðarleika og skila peningum sem hann sannarlega átti ekkert í. Telur hann að vel mögulegt hafi verið fyrir bankann að finna leiðir til að hjálpa honum án þess að gefa upp persónuupplýsingar.
Gunnar segist í færslunni hafa strax gert sér grein fyrir, þegar peningarnir voru lagðir inn á reikning hans, að um mistök væri að ræða og að annar einstaklingur hafi líklega átt að fá peningana. Hann vildi því ná sambandi við þann sem lagði peningana inn á reikning hans til að geta fengið nauðsynlegar upplýsingar til að millifæra fjármunina til baka:
„Einfaldlega heiðarleg viðbrögð.“
Gunnari gekk ekki nægilega vel að finna símanúmer eða Facebook-reikning viðkomandi. Hann leitaði til viðskiptabanka síns og í kjölfarið þjóðskrár til að fá hjálp við að ná sambandi við einstaklinginn, sem millifærði óvart peningana inn á hans reikning, en á báðum stöðum voru svörin á sömu lund:
„Þetta lið er svo vélrænt að það datt engum í hug að hjálpa mér með þetta og allir virtust vera að gera ráð fyrir því að ég væri að sækjast eftir persónuupplýsingum að óþörfu.“
Gunnar leitaði þá til lögreglunnar og fékk þá strax þau svör að þetta væri eitthvað sem bankinn ætti að leysa úr:
„Ég sagði að hann vildi það ekki eða gæti það ekki. Í fyrstu ætlaði lögregluþjóninn ekkert að hjálpa mér og sagðist ekki mega gefa upp símanúmer eða annað. Ég sagði þá ákveðið að mér væri alveg sama um þessar persónuupplýsingar.“
Úr varð að lögreglumaðurinn sem Gunnar ræddi við leysti málið án þess þó að ganga gegn reglum um persónuvernd og peningarnir komust loks aftur til skila:
„Þetta leystist ekki fyrr en lögregluþjónninn hringdi sjálfur í viðkomandi og spurði hann hvort hann hefði ranglega millifært á mig og hvort sá aðili gæti hringt í mig. Lögregluþjóninn spurði hvort það mætti gefa upp símanúmerið mitt.“
Líklega má líta á þetta mál sem dæmi um að hinar ströngu reglur sem gilda um persónuvernd geti í vissum tilfellum snúist upp í andhverfu sína og eins og raunin varð um Gunnar gert fólki erfiðara um vik að gera það sem rétt og heiðarlegt er. Gunnar furðar sig í lok færslu sinnar, í nokkurri kaldhæðni, á hversu erfitt það reyndist fyrir hann að skila peningunum:
„Ég vona að ég lendi ekki í fangelsi fyrir allan þennan heiðarleika. Gunnar Björn má ekki undir nokkrum kringumstæðum fá símanúmer hjá fólki því þá gæti hann skilað peningum sem hann á ekki. Fólk má hafa hvaða skoðun sem er á persónuvernd, en mér finnst þetta bara algjört bull.“
Þegar DV hafði samband við Gunnar vildi hann ekki mikið tjá sig um málið umfram það sem fram kemur í færslunni en furðaði sig þó á að viðskiptabanki hans hafi ekki fundið aðrar leiðir til að hjálpa honum en að gefa upp persónuupplýsingar þess einstaklings sem Gunnar þurfti að komast í samband við til að skila peningunum:
„Ef bankinn gat ekki gefið upp þessar persónuupplýsingar, sem ég skil alveg, af hverju bauðst hann þá ekki til að hafa sjálfur samband við viðkomandi eða bara bakfæra færsluna. Það er verið að sýna stífni og gera ráð fyrir því að ég sé að fiska eftir upplýsingum með óheiðarlegum hætti.“
Gunnar segir að lokum í þessu stutta samtali við DV að hann líti svo á að beiðni hans um aðstoð hafi verið tortryggð strax frá upphafi að tilefnislausu. Ljóst hafi verið allan tímann í hvaða tilgangi hún hafi verið sett fram:
„Ég túlka þetta þannig að verið sé að taka beiðni mína út úr öllu samhengi og láta hana snúast um persónuvernd frekar en mann sem vill skila peningum.“
