Par og tveir bræður mannsins flugu saman í 14 klukkustunda flugi. Hópurinn nýtti sér ferðafríðindi starfsmanna þar sem móðir bræðranna vinnur hjá flugfélaginu.
„Við innrituðum okkur fyrir flugið heim og okkur var sagt að eini kosturinn fyrir starfsfólk væri í hefðbundnu farþegarými (e. economy), sem mér og bræðrum hans fannst í fínasta lagi,“ segir konan. Hópurinn raðaði sætunum þannig að parið gæti setið saman.
Á meðan fjórmenningar biðu eftir að fara um borð kom starfsmaður flugfélagsins og tilkynnti þeim að bræðurnir þrír hefðu verið uppfærðir í viðskiptafarrými (e. Business class), sem þýddi að konan sat ein eftir.
„Maki minn spurði hvort ég gæti líka fengið uppfærslu, en það var ekki pláss,“ segir konan í færslu í Reddit samfélaginu. Hún hélt því fram að henni væri alveg sama um að fljúga á hagkvæmu verði, en sagði þeim að hún „vildi ekki sitja ein í langri flugferð.“
Konan segist hafa verið í ójafnvægi og liðið illa þar sem hún hafði nýlega frétt að barn vinkonu sinnar hefði dáið. Ofan á allt þetta var hún stressuð yfir vinnuskyldum eftir lendingu. „Ég sagði maka mínum að ég væri kvíðin og vildi ekki sitja ein. Honum leið illa en bauðst ekki til að gista hjá mér,“ útskýrir hún.
Óþægindi hennar jukust þegar hvorugur bræðra maka hennar bauðst til að skipta um sæti svo hún gæti sest hjá manninum sínum. „Að vera sá eini sem ekki var uppfærður var líka leiðinlegt. Jafnvel þótt bræður hans hefðu ekkert á móti því að fljúga á hagkvæmu verði, bauðst hvorugur þeirra til að skipta um sæti svo ég gæti sest hjá honum,“ skrifar hún.
Þegar nær dró því að gengið yrði um borð fann konan sig yfirbugaða af tilfinningum. „Við fórum um borð stuttu síðar og ég grét þegar ég sagði kærasta mínum að ég vildi ekki sitja ein,“ viðurkennir konan. Hann hlustaði samt ekkert á hana og hún segist hafa eytt löngu fluginu í að velta fyrir sér ákvörðun maka síns. „Ég hafði 14 klukkustundir til að velta fyrir mér af hverju maki minn skyldi ekki einu sinni íhuga að sitja hjá mér,“ segir hún og bætir við að það að sitja saman hafi verið stór hluti af ferðaupplifuninni fyrir hana.
Hún segist hafa sent honum skilaboð á meðan á fluginu stóð og sagt að henni „líði vel og væri þakklát fyrir að geta notað ferðina eins og starfsmaður, en liði samt illa yfir því að vera ein.“
Þegar þau lentu átti hún erfitt með að orða tilfinningar sínar. „Ég vildi ekki tala við hann þegar við lentum, en ég sagði honum að þetta væri mér mikið mál,“ skrifar hún.
Hún sagði honum að hún vildi aldrei ferðast með honum aftur ef það þýddi að hún þyrfti að fljúga ein.
„Ég vissi að þetta var órökrétt hjá mér og viðurkenndi það, en ég var í uppnámi,“ skrifar hún. „Jafnvel þótt hann hefði boðist til að sitja hjá mér, hefði ég krafist þess að hann tæki uppfærsluna, en hann bauðst ekki til þess.“
Þótt hún hefði ákveðið að ræða málið ekki frekar, þá vakti maki hennar máls á því síðar, sem leiddi til þess að hún fór að efast um sjálfa sig. „Hann sagði að viðbrögð mín hefðu eyðilagt flugið hans. Ég skil það, ég hefði bara getað sætt mig við það,“ viðurkennir hún.
Nú veltir hún fyrir sér hvort tilfinningar hennar voru réttmætar eða hvort hún hafði rangt fyrir sér með því að vera í svona miklu uppnámi.
