Hvað er að frétta?“ hugsaði Svarthöfði í síðustu viku þegar Ekki-Júrógleðin svonefnda hófst á RÚV. Hvers konar gúrkutíð er í gangi í samfélaginu okkar þegar við erum farin að halda upp á að það sé ekki Eurovision-keppni?
Þarna fékk þjóðin að kjósa um hvaða lag hefði fengið 12 stig frá Íslandi, hefði Eurovision-keppnin verið haldin, og að sjálfsögðu var rukkað fyrir hvert atkvæði. Þetta hlýtur að vera nýtt met í plebbaskap.
Til að kóróna þetta allt grenjuðu landsmenn sig svo í svefn, því Daði okkar og Gagnamagnið unnu viðlíka plebbakeppni á öðrum Norðurlöndum.
Um ókomna tíð verður 2020 minnst sem ársins þar sem Ísland hefði átt að vinna Eurovision. Enginn mun sannfæra okkur um neitt annað. Ætli RÚV fari að gera þetta með fleiri hluti? „Hringdu inn þitt atkvæði til að kjósa um hvern þú hefðir kosið ef það væru Alþingiskosningar í dag.“ „Hringdu inn þitt atkvæði um hver hefði átt að fara heim í nýjasta þættinum af Bachelor.“ „Hringdu inn þitt atkvæði ef þú vilt styrkja ríkisrekinn fjölmiðil um 150 krónur af því bara.“ Svarthöfði gæti vel hugsað sér að eigna sér álíka gullgæs: „Hringdu inn þitt atkvæði um hvaða skyndibita Svarthöfði ætti að fá sér, ef hann væri svangur.“
Annar plebbaskapur var biðröðin fyrir utan sundlaugarnar þegar klukkan sló miðnætti þann 18. maí. Frábær hugmynd, Íslendingar. Troðið ykkur í smithættu í þéttri biðröð til að troða ykkur saman í sameiginlegar sturtur og sameiginlegt sýklabað.
Eru til lyf við svona vitleysu? Það getur ekki verið svona nauðsynlegt að fara í sund, að fórna megi þar heilsu samfélagsins fyrir að liggja í klórmettuðu bleyti í hálftíma, er fólk ekki almennt með baðkar eða sturtu heima hjá sér? Það er eina skýringin sem Svarthöfði gæti sætt sig við, ef þessir plebbar í sundröðinni höfðu beðið í tvo mánuði eftir alþrifum.
Svo verða líkamsræktarstöðvarnar opnaðar eftir helgi og Svarthöfði getur rétt ímyndað sér maníuna sem mun eiga sér stað þar. Sem er sjúklega fyndið því áður en samkomubannið var hert í það form sem það hefur verið undanfarið og Covid-19 rétt byrjað, mátti varla sjá hræðu í ræktinni því allir voru að tapa sér úr hræðslu.
Núna hins vegar, í nánast sambærilegu samkomubanni, því það er jú enn samkomubann, þá eru allir bara svo sjúklega graðir í gamla lífið sitt að þeir eru tilbúnir að nánast hanga á hestbaki á næsta manni í þéttri röð til að lyfta lóðum upp úr svita annarra.
Getum við ekki bara fokkin tjillað og haldið áfram að hamast með ketilbjöllurnar og jógadýnurnar sem við hömstruðum hérna í upphafi samkomubannsins, aðeins lengur? Svona áður en við dröslum þeim í Góða hirðinn og höldum áfram að slefa í hnakkann á næsta manni.
Ekki vera plebbi!
