„Það er of dýrt að lifa á Íslandi. Þar kveður mest að grunnkostnaði við húsnæði og mat. Sú staða er ekki lögmál. Hún er afleiðing af ákvörðunum. Það er skylda stjórnvalda að bregðast við á kostnaðarhliðinni, ekki bara á tekjuhliðinni. Sem sagt með því að koma í veg fyrir stöðuga hækkun á grunnlifikostnaði og stöðva höfrungahlaup launahækkana,“ segir hann í pistlinum.
Hann vísar í tölur Eurostat frá árinu 2022 þar sem fram kom að Ísland væri dýrasta land í Evrópu fyrir utan Sviss. Þessi kostnaður sé að ganga af heimilum – og þá sérstaklega tekjulágum heimilum – dauðum.
Í pistlinum tekur Elliði fram að hann sé heppnari en margir Íslendingar.
„Mitt heimili býr að því að við hjónin erum núna með traustar tekjur og uppkomin börn. Þótt við finnum verulega fyrir hækkandi verði á nauðsynjavörum -sérstaklega matar og húsnæðiskostnaði- þá slær það okkur ekki eins og það gerði þegar börnin voru yngri og við störfuðum bæði sem kennarar. Í dag slær staðan okkur heldur ekki eins og þá sem eru tekjulægri í þessu ástandi.“
Elliði bendir á að fyrir fáeinum árum hafi þau varið nær öllum sínum tekjum í húsnæði og mat, auk afborgana af námslánum.
„Allt annað var munaður sem við þurftum að vega og meta í hvert skipti. Þannig – og jafnvel enn verri – er staða margra núna. Staðreyndin er nefnilega sú að heimilin verja mjög ólíku hlutfalli af launum sínum í mat og húsnæði. Lækkun á matar- og húsnæðiskostnaði skilar þannig mestu til þeirra sem lægstar hafa tekjurnar. Vissulega skilar þetta til allra, en mestu til þeirra sem minnst hafa,“ segir hann.
Elliði vísar einnig í tölur frá Alþjóðabankanum þar sem fram kemur að lægsta tekjutíundin notar rúmlega 50% af launum sínum í mat en tekjuháir nota eingöngu um 16% af sínum launum.
„Þessari stöðu þurfa stjórnvöld að mæta. Þar þarf m.a. að horfa til samkeppnisstöðu á smásölumarkaði, aukins innflutnings á því sem framleitt er í verksmiðjubúum, lækkun tolla og margt fl. Staðan er óviðunandi – Það er kominn tími á aðgerðir,“ segir hann.
