Úrskurðarnefnd um upplýsingamál hefur birt niðurstöðu sína í máli sem einstaklingur beindi til hennar. Vildi viðkomandi fá að vita hvort að skólastjóri í skóla í Reykjavík sem sonur þessa einstaklings gekk í hefði sætt einhverjum viðurlögum vegna atviks sem kom upp á milli skólastjórans og drengsins. Reykjavíkurborg hafnaði því að veita upplýsingar um það og nefndin staðfesti þá ákvörðun borgarinnar.
Í úrskurðinum segir að með erindi til skóla- og frístundasviðs Reykjavíkurborgar, dagsettu 3. maí 2023, hefði viðkomandi greint frá því að nokkrum mánuðum fyrr hefði hann farið ásamt syni sínum á fund skólastjórans til að ræða vanlíðan sonarins í skólanum. Til að ná athygli sonarins hefði skólastjórinn ítrekað tekið um höku hans og sagt honum að horfa í augun á sér. Óskaði kærandi eftir því við skóla- og frístundasvið að atvikið yrði rannsakað af óvilhöllum aðila sem skæri jafnframt úr um hvort skoða bæri atferli skólastjórans sem ofbeldi.
Einstaklingurinn sendi annað erindi í september 2023 og óskaði eftir upplýsingum um hvort skólastjórinn hefði sætt viðurlögum í kjölfar fyrra erindisins. Reykjavíkurborg hafnaði þeirri beiðni og kærði einstaklingurinn það til úrskurðarnefndarinnar.
Taldi borgin að viðkomandi væri að óska eftir upplýsingum um hvort skólastjórinn hefði sætt viðurlögum í starfi og sagði slíkar upplýsingar undanskildar þeim upplýsingum sem almenningur ætti rétt á samkvæmt lögum.
Í niðurstöðu nefndarinnar segir að hún túlki upplýsingabeiðnina og kæruna þannig að ekki sé átt við refsiábyrgð vegna brots í opinberu starfi, með vísan til ákvæða hegningarlaga, heldur stjórnsýsluviðurlög að starfsmannarétti, svo sem ákvörðun um áminningu. Úrskurðarnefndin telur að gögn í málum um beitingu slíkra viðurlaga teljist varða starfssamband viðkomandi starfsmanns í skilningi upplýsingalaga og að upplýsingaréttur almennings nái af þeim sökum ekki til þeirra gagna. Því var ákvörðun Reykjavíkurborgar staðfest.
Í úrskurðinum kemur einnig fram að samkvæmt upplýsingalögum sé heimilt að veita upplýsingar um viðurlög í starfi sem æðstu stjórnendur hafi sætt, þar á meðal vegna áminninga og brottvísana, enda séu ekki liðin meira en fjögur ár frá þeirri ákvörðun sem um ræðir. Úrskurðarnefndin hafi hins vegar áður komist að þeirri niðurstöðu að skólastjóri grunnskóla á vegum Reykjavíkurborgar teldist ekki til æðstu stjórnenda í skilningi laganna. Þar af leiðandi sé óþarfi að taka afstöðu til þess hvort Reykjavíkurborg hefði verið heimilt að veita upplýsingar um viðurlög í starfi sem skólastjórinn kynni að hafa sætt síðastliðin fjögur ár frá þeim degi sem beiðni kærandans var lögð fram.
Nefndin komst þó að þeirri niðurstöðu að ákvörðun Reykjavíkurborgar í málinu hefði ekki verið að öllu leyti í samræmi við upplýsingalög. Borgin hefði ekki tekið afstöðu til þess hvort einstaklingurinn sem vildi fá upplýsingarnar hefði átt rétt á meiri upplýsingum en skylt var að veita samkvæmt upplýsingalögum. Þá hafi borgin í ákvörðun sinni ekki bent einstaklingnum á að hann gæti kært synjun borgarinnar á beiðni hans um upplýsingarnar, um hvort skólastjórinn hefði sætt einhverjum viðurlögum, til nefndarinnar.
