Emil Jón Björnsson svipti sig lífi sex dögum fyrir 17. afmælisdaginn sinn. Hann varð fyrir miklu einelti í grunnskóla og skildi það eftir sig varanleg ör. Lilja Jónsdóttir, móðir Emils, féllst á að segja sögu Emils ásamt eldri systur hans, Dagnýju Hrund Björnsdóttur, í viðtali við helgarblað DV.
Emil Jón fæddist 4. maí 1997 og ólst upp í Tidaholm í Vestur-Gautlandi í Svíþjóð.
„Hann var ofboðslega ljúfur og góður strákur,“ segir Dagný. Mæðgurnar segja Emil lengst af hafa verið höfðinu hærri en jafnaldrar hans, stór og þrekinn. Á skólamyndum náðu hinir strákarnir honum rétt svo upp á bringu. Þannig skar hann sig úr hópnum og varð auðvelt skotmark. „Hann var ofboðslega næmur fyrir hljóðum og hávaða og fór að gráta þegar lætin voru orðin of mikil fyrir hann,“ segir Lilja en Emil var greindur með athyglisbrest 12 ára gamall. Þá var talið að hann væri með vott af Aspergerheilkenni.
Þær segja eineltið hafa hafist strax í leikskóla; Emil var útskúfað úr hópnum þar sem hann var öðruvísi. Í grunnskóla hélt eineltið áfram og voru gerendurnir aðallega þrír bekkjarfélagar. Hinir skólafélagarnir þorðu ekki að grípa inn í.
„Við vorum í sveitaskóla og þurftum að taka rútu í skólann á hverjum degi. Eineltið var langtmest þar,“ segir Dagný og Lilja tekur undir: „Eineltið var langmest í rútunni. Í skólanum hélt hann sig nálægt kennurunum, eins og í frímínútum og þegar farið var í gönguferðir og þess háttar. Við ólum hann upp í að hann mætti ekki beita sér líkamlega og meiða þá sem væru minni en hann. Hann ætti að vera góður við alla hina af því að hann væri stærri en þeir. Þess vegna brást hann við stríðninni með því að hörfa í burtu og fara að gráta. Hans leið til að fá útrás var að taka þetta út á sjálfum sér: hann fór inn á klósett í skólanum og kýldi sjálfan sig aftur og aftur.“ Dagný bætir við: „Þó svo að hann hafi verið svona stór og þrekinn þá var hann ofboðslega lítill og viðkvæmur inni í sér. Hann gerði ekkert á móti ef þeir gerðu honum eitthvað.“
Mæðgurnar vonast til að vekja fólk til umhugsunar um þær skelfilegu afleiðingar sem einelti getur haft.
Eitt atvik stendur upp úr í huga mæðgnanna. „Þegar hann varð sjö ára héldum við upp á afmælið hans. Við leigðum félagsheimili fyrir veisluna og Emil fór með boðskort í skólann, voðalega spenntur, og bauð öllum bekknum. Planið var að allir myndu koma með rútunni í félagsheimilið eftir skóla. Daginn sem veislan átti að vera haldin kom hann í félagsheimilið með tárin í augunum. Þá höfðu tveir strákar í bekknum hans gengið á milli barna í rútunni og hótað þeim öllu illu ef þau mættu í afmælið. Af öllum hópnum voru tvær bekkjarsystur hans sem þorðu að mæta. Þetta var ofboðslega sárt. Við höfðum samband við skólann en fengum lítil viðbrögð,“ segir Lilja. Dagný segist hafa reynt að grípa inn í og hjálpa litla bróður sínum þegar hún gat. En síðan kom að því að hún fór á unglingastig í skólanum, en sá hluti skólans var í bænum. „Það var hræðilegt að horfa upp á þetta. Þegar ég fór síðan upp á unglingastig þá gat ég ekki lengur verið til staðar og passað hann.“
Nánari umfjöllun má nálgast í helgarblaði DV.
