Svarthöfði er það sem kalla má „afneitunarpési“ þegar kemur að loftslagsmálum. Hann trúir ekki öllu sem hann heyrir, enda engin ástæða til þess. Fólk er nú einu sinni mjög gjarnt á að ljúga. Upp í opið geðið á manni.

En umræðan um loftslagsmál á Íslandi er svo skrýtin. Það eiga allir að marsera í einum takti, ekki efast, ekki dirfast að viðra aðra skoðanir en þær „réttu“. Þessi svokölluðu „vísindi“ eiga víst að búa yfir öllum svörunum. Og Svarthöfði á bara að fylgja vísindunum í blindni eins og ekkert sé sjálfsagðara. Svarthöfði á að óttast um tilveru sína ef hann flokkar ekki, minnkar neyslu, minnkar sóun, flýgur minna, leggur bensínháknum og verður í stuttu máli betri manneskja.

Þvílík endemis vitleysa. Hvernig getur einn maður eins og Svarthöfði, þótt afar kröftugur og vel gerður maður sé, haft einhver áhrif? Ef Svarthöfði flokkar plastið frá bananahýðinu, bjargar hann þá barni í Afríku? Ef Svarthöfði hitar upp afgangana frá því í gær og pínir gamlan mat ofan í sig, þýðir það þá að ástandið lagist í regnskógunum? Svarthöfða finnst einfaldlega of miklar kröfur á sig gerðar. Má hann ekki bara lifa sínu lífi eins og hann vill?

Þessi svokölluðu vísindi eru á villigötum. Vinna bara fyrir einhverja hagsmunaseggi sem græða á tá og fingri á öllum umhverfisvænu lausnunum, öllum maíspokunum sem brotna niður í náttúrunni, öllu sjálfbæra draslinu sem enginn veit hvað er.

Vísindin segja að þau tali fyrir framtíð heimsins. Hvað hafa vísindin gert fyrir Svarthöfða? Ekkert. Hvað hefur Svarthöfði gert fyrir vísindin? Allt.