RÚV skýrir frá þessu. Fram kemur að flestir mítlanna hafi fundist á skógarþröstum. Skógarmítlar eru pínulitlir. Þeir halda sig helst á gróðri í skógarbotnum en lifa á blóði. Þeir krækja sig við dýr og nota munnlimi til að grafa ofan í húð fórnarlambsins til að geta sogið blóð úr því. Þegar þeir eru orðnir fullir af blóði tútna þeir út.
Ef skógarmítlar festa sig við fólk er ekki ráðlegt að toga í þá til að losa þá því þá geta þeir sprungið og um leið geta vessar sprautast inn í sárið og sýklar með. Einnig geta munnlimirnir orðið eftir í sárinu.
RÚV segir að í nýútkominni ársskýrslu Náttúrufræðistofnunar komi fram að vísindamenn stofnunarinnar og Tilraunastöðvarinnar að Keldum hafi leitað að og safnað skógarmítlum í fjögur ár til að geta rannsakað þá. Leitin fór fyrst að bera árangur eftir að samstarf var tekið upp við Fuglaathugnarstöð Suðausturlands en þá var byrjað að leita að skógarmítlum á farfuglum um leið og þeir voru merktir.
Vorið 2017 fundust skógarmítlar á 85 skógarþröstum og árið eftir fundust um 400 skógarmítlar á 38 fuglum, þar af 36 skógarþröstum, svartþresti og laufsöngvara. Það er því ljóst að skógarþrestir eiga stóran hlut að máli varðandi innflutning skógarmítla til landsins.
