Tarzan er erfiður viðfangs. Annars vegar er hann einhver vinsælasta kvikmyndapersóna sögunnar, ofurhetja fyrir tíma ofurhetja, en hins vegar þykir hann gamaldags og jafnvel hálfrasískur. Því er erfitt að lífga hann við, en margt er hér vel gert. Sagan er látin gerast rétt eftir Berlínarfundinn þegar Evrópuveldin skiptu Afríku upp á milli sín. Og það er sniðugt að gera hinn sannsögulega George Washington Williams, sem kom upp um hryllinginn í Kongó, að sögupersónu.

Leópold Belgíukonungur er smám saman að fá sinn sess í sögunni sem einn helsti fjöldamorðingi hennar ásamt Hitler og Stalín, drap líklega um 14 milljónir manns, og þar sem Indiana Jones barðist gegn nasistum er því sanngjarnt að Tarzan berjist gegn honum. Umgjörðin er flott og upphafsatriðið þar sem Belgíuhermönnum er slátrað af innfæddum boðar gott.

En því miður fer sagan fyrir lítið. Það á að ræna Tarzan sem svo aftur á að bjarga Jane, og hin mikla umgjörð gleymist nánast. Hluti hennar er endurlit í æsku Tarzan, en þessir tveir hlutar ganga ekki fyllilega saman og betra hefði verið að einbeita sér að öðru hvoru.

Líkami Alexander Skarsgård er undur að sjá og er hér ekki lávarður apa heldur apabróðir, eins og jafnréttissinnaðir Íslendingar hafa alltaf viljað hafa það. Christoph Waltz er strax orðinn þreyttur sem illmenni og ætti að finna sér ný hlutverk. Og einhvern veginn tekst síðasta hálftíma sumarstórmynda alltaf að vera eins, svo maður nánast lítur á klukkuna. Eiginlega hefði maður allt eins viljað fá sögulega stórmynd um Williams, sem átti ekki síður ævintýralega ævi en skáldsagnapersónan Tarzan.