Fyrir þá sem hafa lítið gaman af fótbolta er erfitt sumar í vændum. Því er bara að kasta sér á vagninn og reyna að vera með, og heimildamyndin Jökullinn logar er ágætis byrjun. Varla hafa Sölvi og Sævar vitað hvernig myndi fara þegar gerð myndarinnar hófst en skyndilega stækkaði umfang sögunnar, þetta er dálítið eins og að gera heimildamynd um frystihúsaboxarann Rocky Balboa og komast að því í miðjum klíðum að hann er að fara að keppa við Apollo Creed.

Myndin byrjar á lágpunkti þegar Ísland rétt verður af heimsmeistarakeppninni, en með óbilandi íslenskri bjartsýni er stefnan sett á EM í staðinn og úr verður hetjusaga eins og vera ber í íþróttamynd. Það er ágætt fyrir leikmann að fá yfirlit yfir íslenska knattspyrnusögu undanfarin ár, og við fáum að kynnast hverjum liðsmanni fyrir sig. Markvörðurinn fer úr handleggslið, einn eða tveir eru með ADHD á háu stigi, hjartnæmust er sagan af þeim sem átti ekki fyrir æfingargjöldum þegar hann var lítill en fékk samt að vera með. Eiður Smári er svo George Clooney liðsins, gamli karlinn sem er búinn að vera endalaust að en hefur það enn.

Helsta feilspor myndarinnar er titillinn, sem er fylgt eftir með nokkrum hálfvolgum innskotum af náttúrumyndskeiðum. Við getum alveg horft á fótbolta án þess að blanda eldgosum inn í. Heildaryfirbragðið er þá dálítið eins og í kynningarefni, allt slétt og fellt, engin leyndarmál koma í ljóst. Sem upprifjun, upphitun eða kynning virkar myndin hins vegar ágætlega, jafnvel fyrir þá með takmarkaðan áhuga á fótbolta – og tímasetningin er fullkomin.