Á hve marga vegu er hægt að drepa mann? Þetta er rannsóknarspurningin sem virðist lagt upp með í Hardcore Henry. Áður en kreditlistanum lýkur er kominn nokkuð tæmandi úttekt og er þá myndin rétt að byrja.

Ilya Naishuller er þekktur í Rússlandi fyrir störf sín með hljómsveitinni Biting Elbows, og ekki síður fyrir fyrstu persónu myndböndin sem hann hefur gert á hennar vegum. Mynd þessi er að öllu leyti sýnd frá fyrstu persónu sjónarhóli. Þetta form virðist ætla að verða þreytandi í fyrstu, en gengur þó upp, ekki síst þar sem hasarnum linnir ekki fyrr en yfir lýkur.

Ofbeldið er svo yfirdrifið að það verður nánast kómískt á köflum. Upplifunin er eins og að horfa á einhvern spila tölvuleik, sem þarf ekki að vera svo slæmt, en gallinn er sá að myndin er harðbönnuð innan 16 ára og því er helsti markhópurinn útilokaður úr bíói. Hópur unglingspilta fékk ekki inngöngu þegar blaðamaður var viðstaddur.

Það er hægt að telja vísanirnar ef maður vill, siðblindi albínóinn, hálf-vélmenni í anda Robocop, skotbardagi í hóruhúsi, en orkan heldur þessu öllu gangandi. Tæknileg færni er nú víða orðin svo mikil að ekki þarf lengur að reiða sig á Hollywood fyrir afþreyingarmyndir af þessu tagi, og gaman að hafa Moskvu í stað bandarískra stórborga í bakgrunninum. Það er ágætis tilbreyting að fá rússneska hasarmynd í bíó, og nú er norsk stórslysamynd næst.

Vonandi verða ekki allar spennumyndir í framtíðinni undir svo augljósum áhrifum frá tölvuleikjum, en það er gaman að sjá þessa útfærslu svona einu sinni.