Taívanski leikstjórinn Hou sagði að þegar hann sá sögusvið nýjustu myndar sinnar hafi það verið eins og að stíga inn í klassískt kínverskt málverk. Og það má til sanns vegar færa, mynd þessi er að miklu leyti eins og málverk og best að njóta hennar sem slíks.

Þegar hér er komið sögu erum við orðin nokkuð kunnug wuxia myndum – hinum kínverska stíl bardagamynda. Keisari ríkir í Kína, litirnir eru sterkir og slagsmálaatriðin nánast ofurmannleg, þótt enginn fljúgi í loftinu. Og þó að Hou sé stundum nefndur með bestu leikstjórum samtímans hefur hann litlu við formið að bæta, Hús hinna fljúgandi hnífa er enn best.

Myndin er byggð á þjóðsögu frá 9. öld og segir frá stúlku sem er framarlega í leigumorðingjabransanum en vill síður drepa vini og vandamenn. Málin vandast þegar hún fær það verkefni að drepa fyrrverandi ástmann sinn og frænda, sem tilheyrir ætt sem á í útistöðum við keisarann.

Þrátt fyrir þessa fremur einföldu uppbyggingu á áhorfandinn stundum erfitt með að fylgja þræðinum. Pólitíkin og fjölskyldumálin eru á köflum heldur ruglingsleg, og er þar kannski efnivið sem er lítt þekktur hérlendis um að kenna. Fjörugar umræður mynduðust á ganginum á eftir um efnið, þar sem einn áhorfandinn sagði að ef til vill ættu Asíubúar í erfiðleikum með að skilja kvikmyndun á Njálu, ef við fáum þá einhvern tímann slíka.

The Assassin er vissulega mikið fyrir augað, en kannski er maður farinn að þrá mynd um sögu Kína sem er minna málverk og meira bíómynd. Þetta getur ekki allt hafa verið svona fallegt.