Maður hefði haldið að Bosníumyndir væru horfin undirgrein kvikmyndanna, en þær skildu þó eftir sig meistaraverk eins og Underground og No Man’s Land. Lengi lifir þó í gömlum glæðum þótt þungamiðja heimsmálanna hafi færst annað, og Spánverjinn Aranoa hefur kosið að gera sína fyrstu enskumælandi mynd um átökin á Balkanskaga.

Myndin gerist árið 1995 undir lok stríðsins, þó að fram komi að vandamálunum sé hvergi nærri lokið þótt hætt sé að skjóta. Snýr myndin að vanda hjálparstarfsmanna við að veiða lík upp úr brunni og tilraunum til að verða sér úti um reipi til starfans.

Sagan er því einföld, sem er gott og blessað í sjálfu sér, en gerir ekki miklar tilraunir til að útskýra umhverfið. Við fáum að skyggnast inn í daglegt líf fólks sem þarf að búa við jarðsprengjur og já, lík í brunnum, en minna er sagt um hvað þetta snýst allt saman um, ef þá nokkuð.

Sameinuðu þjóðirnar virðast harla gagnslausar og skrifræði kemur í veg fyrir að einföldustu verk séu framkvæmd, ef til vill á þetta að vera gagnrýni á þær, en að sama skapi eru það einmitt þær sem eru að reyna að gera eitthvað gott.

Sögupersónur eru annaðhvort afdankaðir gamlir karlar eða föngulegar ungar evrógellur, sem er vonandi viljandi frekar 1995 en 2016 (þetta voru jú Clinton-árin). Helsti kostur myndarinnar er hið sögulega umhverfi, sem gerir myndina vel þess virði að sjá, þörf áminning um átök sem eru óðum að gleymast. En enginn gerir þetta betur en Balkanbúar sjálfir, eins og Emir Kusturica hefur sýnt fram