Efling beinlínis lýsir yfir sigri nú þegar hafa verið undirritaðir samningar milli félagsins og Reykjavíkurborgar að loknu verkfalli. Það þýðir þá væntanlega að borgin og Dagur Eggertsson borgarstjóri – sem baráttan beindist mjög eindregið að – eru tapararnir. Sitja þá uppi með skömmina.

Þetta er dálítið óvenjulegur talsmáti að loknu verkfalli og sýnir að forysta Eflingar fer aðrar leiðir í verkalýðsbaráttunni en við höfum átt að venjast. Þau eru pólitískari, róttækari, kunna betur að reka áróður og velja sér skotmörk, vilja meiri uppstokkun á samfélaginu. Yfirlýsingin um sigur er líka eins konar herhvöt – baráttan heldur áfram! – það er gamalt slagorð af vinstri vængnum.

Oftastnær eru „aðilar vinnumarkaðarins“ þreyttir að loknu samningaþófi, koma í viðtöl með uppbrettar ermar og bauga undir augum,  þeir eru sæmilega sáttir, hefðu viljað komast lengra, eiga eftir að bera samninginn undir sína félagsmenn. Það er hin hefðbundna orðræða sem við þekkjum úr fréttum gegnum árin. Megas orti einu sinni um „stórsóknarfórnir“ Gvendar jaka.

En hjá hinni nýju Eflingu er þetta öðruvísi. Þetta er sigur og ekkert annað. Þau grípa undireins tækifærið til að túlka atburðarásina pólitískt eftir sínu höfði. Og það er dálítið í andanum: „Sáuð þið hvernig ég tók hann!?“