Samkvæmt nýlegum tölum frá Hagstofunni eru átján prósent vinnandi fólks á Íslandi útlendingar. Þetta er gríðarlega hátt hlutfall, hærra en í nágrannalöndunum.
Þetta er ekki vegna þess að Íslendingar séu latir, það er nánast ekkert atvinnuleysi í landinu. En við gerum kröfur um ákveðin lífsgæði – þær fela í sér að við viljum hagvöxt og til þess að hann sé mögulegur þarf fleiri vinnufúsar hendur en til eru á Íslandi..
Útlenska fólkið vinnur aðallega í ferðaþjónustu, það er hægt að fara um stór svæði á landinu án þess að hitta nokkurn tíma íslenskan starfsmann. Þetta getur varla verið öðruvísi. Í nálægum sveitum við ferðamannastaðina er ekki nógu margt fólk til að manna störfin, en Íslendingar sem búa á höfuðborgarsvæðinu og eiga þar kannski íbúðir og fjölskyldur hika við að kasta því frá sér og fara út á land að vinna við misjafnan aðbúnað
Útlendinga er líka að finna í ræstingum alls staðar á höfuðborgarsvæðinu. Þeir hirða ruslið af götunum. Þeir ganga um beina á veitingahúsunum. Eru á kössum í Bónus. Byggja hús – mjög hátt hlutfall verkafólks í byggingarvinnu er erlent.
Nú sér maður maður kröfur um að útlent fólk sem vinnur þessi störf fyrir okkur tali íslensku. Fréttinni fygir langur umræðuhali þar sem er fárast yfir erlendu verkafólki sem ekki talar íslensku – þetta útkjálkamál.
Þetta er dálítið bratt. Margir útlendingarnir sem hingað koma til að vinna dvelja hér einungis tímabundið, fyrir þeim er þetta líkt og vertíð. Margir eru líka utanveltu í íslensku samfélagi. Sumir hitta næstum aldrei Íslendinga, eiga ekki orðastað við fólk af okkar þjóð nema örsjaldan.Við erum býsna lokaður hópur með okkar tungumál sem enginn skilur. Það er ekki beinlínis eins og við séum að bjóða aðkomufólk hjartanlega velkomið inn í hjörðina.
Og svo hitt – hver ætli séu laun þessa fólks? Eru þau nógu rífleg til að það taki því líka að læra erfitt erlent tungumál? Er það innifalið?
Maður heyrir líka talað um að sumir á Íslandi kunni ekkert annað en íslensku, einkum gamla fólkið. Jæja, kynslóðin sem nú gerist aldurhnigin ólst upp við kanasjónvarpið, Elvis og síðar Bítlana. Hún var ameríkaníseruð út í gegn.
Lítil saga sem tengist þessu:
Hópur Íslendinga var á veitingastað í Reykjavík. Þeim var þjónað af ungri erlendri konu sem talar enga íslensku. Einhverjir í hópnum fóru að kvarta undan þessu, jafnvel fárast.
Það kom upp úr dúrnum að þjónustustúlkan var spænsk. Þá vildi svo til að allir Íslendingarnir bjuggu hluta árs á Spáni og áttu jafnvel hús þar. En enginn þeirra talaði stakt orð í spænsku.
