Einhvern veginn finnst manni varla að það hjóti að vera góð aðferð í komandi kjarasamningum að væna verkalýðshreyfinguna um ábyrgðarleysi. Einhvern veginn virkar það út úr kú – og dálítið eins og hinn mjög svo jakkafataklæddi framkvæmdastjóri Samtaka atvinnulífsins sé ekki í takt við tímann. Hann minnir reyndar nokkuð mikið á talsmenn vinnuveitenda – eins og þeir kölluðu sig forðum – sem voru áberandi á mínum yngri árum. Í nútímanum býst maður eiginlega við meiri mýkt – a.m.k. á yfirborðinu. Það þykir ekki góð taktík að stuða fólk.

En Halldór Benjamín Þorbergsson segir:

Á sama tíma og verka­lýðsfé­lög­in eru að kalla eft­ir ábyrgð at­vinnu­lífs­ins og skiln­ingi á stöðu þeirra sem lægst hafa laun­in, þá virðast mörg þeirra vera að sýna tak­markaðan skiln­ing á stöðu fyr­ir­tækj­anna, sem fé­lags­menn verka­lýðsfé­lag­anna starfa hjá. Það er vit­an­lega um­hugs­un­ar­efni fyr­ir okk­ur öll, ef verka­lýðsfé­lög­in ætla að fara fram með þess­um hætti og sýna þar með tak­markaða ábyrgð í at­vinnu­líf­inu.

Nú vita allir að það eru kauphækkanir forstjóraveldisins, æðstu embættismanna, alþingismanna sem gera kjarasamninga erfiða. Í þeim ranni var ákveðið að taka hressilega hækkun, langt umfram það sem venjulegu launafólki hefur staðið til boða. Þessi tafla hefur gengið eins og eldur í sinu um alnetið og gerir kjarasamninga varla auðveldari.

Í þessu sambandi er varla hægt að tala um að sýna „ábyrgð“ – eða hvað?