Byggingar sem nú eru sýndar í fjölmiðlum og eiga að standa við norður-suður öxul Miðbæjarins, vestan megin lækjar, hafa hvorki þennan persónuleika, svipmót né fínlegt aðlögunargildi. Að mínu áliti er mjög ólíklegt að þær veki hrifningu. Hver veit? Kannski munu þær svara þörfum og allir verða ánægðir. En ef til vill vantar hér metnað og vilja til gera Kvosina að fögru umhverfi.

Þetta skrifar Björn Ólafs, arkitekt í París, í grein sem birtist í Fréttablaðinu í dag. Greinin er hófstillt en þó er ljóst að höfundi er talsvert niðri fyrir. Hann ræðir um hversu viðkvæmt er að byggja í Kvosinni í Reykjavík, á þessum litla bletti sem borgarbúum þykir þrátt fyrir allt afar vænt um.

Björn segir að austanmegin Lækjargötu séu falleg gömul hús og svo styttan af Ingólfi, sem syngi „hvert með sínu nefi en saman í bráðfallegum kór“. Byggingar vestanmegin götunnar séu hins vegar ekki eins vel heppnaðar, þar muni nú rísa 5 til 6 hæða hús.

Í „aðalatriðum“ er ekkert við þetta að athuga. Um er að ræða lóðir sem betra er að byggja á en standi auðar. En aðalatriði sem ekki er ákveðið í deiliskipulagi er hvernig þessi hús líti út og hvernig þau gætu myndað fallega heildarmynd með byggðinni hinum megin við götuna. Það er kallað byggðarmynstur á lélegri íslensku, en er yfirleitt ekki hluti af skilmálum deiliskipulaga í Reykjavík, því miður.

Björn segir einnig að auðvelt ætti að vera að sýna með þrívíddarmyndum hvernig þessi hús falla að umhverfi sínu. Það sé hins vegar ekki gert.

Myndefni sem ég hef séð birt sýnir það ekki. Eðlilegt er að jafn mikilvægt borgarlandslag sé sýnt almenningi í sjónvarpi en ekki aðeins í illlæsilegum smámyndum í skrifstofuhúsi í Borgartúni.