Það eru forsetakosningar á Íslandi eftir tæpa fimm mánuði, en það merkilega er að maður upplifir enga alvöru spennu í kringum þær.

Enn eru ekki komnir fram neinir frambjóðendur sem eru líklegir til að sigra – og þeir virðast ekki einu sinni vera í sjónmáli. Einhvern tíma hljóta slíkir frambjóðendur þó að gefa sig fram?

Getur verið að ein ástæða þessa sé að fólk viti innst inni hvað forseti Íslands hefur lítil völd – hvað embættið skiptir í raun litlu máli?

Það er kannski ekki skrítið heldur að frambjóðendur hiki. Það eitt að gefa upp áhuga á að gegna embættinu getur bendir til þess að maður sé alveg að springa úr hégóma. Því forsetaframboð á Íslandi eru ekki sprottin úr stjórnmála- eða samfélagshreyfingum, heldur er „komið að máli við menn“. Frambjóðendur eru ekki fulltrúar neins nema sjálfra sín. Það getur verið dálítið erfið aðstaða.

Svo er líklegt að þeir sem eru í framboðshugleiðingum séu hikandi – hvern langar að stinga höfðinu inn í mannorðsmorðshakkavélina sem malar dag út og dag inn á Facebook? Er hægt að komast í gegnum svona framboð án þess að bíða sálartjón? Er hægt að taka áhættuna – og tapa svo?

En eins og áður segir er virkar áhuginn á þessum kosningum ekki mikill. Hins vegar finnur maður að fólk upplifir bandarísku forsetakosningarnar mjög sterkt, þótt enn sé ekki nema tími fyrstu forkosninganna. Þetta er auðvitað eðlilegt. Kosningarnar í Bandaríkjunum eru að þróast mjög einkennilega. Þar eru meðal frambjóðenda öfgamenn og vitleysingar sem maður óttast að gætu jafnvel komist til valda í þessu mikla heimsveldi.

Líkast til hefur það meiri áhrif á líf okkar hér hver er forseti Bandaríkjanna en hver er forseti Íslands. Enda er maður með kvíðahnút í maganum yfir kosningunum vestra.