Ég er í samskiptum við fjölda útlendinga sem spyr um málefni Íslands. Listinn yfir erlenda fjölmiðla sem hafa talað við mig síðan í hruninu er orðinn mjög langur. Það hefur líka verið talsvert um að háskólafólk hafi samband við mig og fólk sem starfar innan mótmælahreyfinga erlendis.
Þetta útlenda fólk veit misjafnlega mikið um Ísland – flest í rauninni fremur lítið. Það er varla við öðru að búast.
Yfirleitt hefur það nokkuð óljósa hugmynd um að Ísland hafi staðið uppi í hárinu á peningaöflum sem hafi farið með fjárpynd á hendur þjóðarinnar.
Það veit ekki nákvæmlega hvernig var í pottinn búið með Icesave, en þetta er nokkurn veginn fréttin sem skilaði sér út í heim.
Að Íslendingar hafi sagt nei við vald peninganna. Þetta vekur víða hrifningu.
Margir þykjast líka vita að það var forseti þjóðarinnar sem tók af skarið og efndi til þjóðaratkvæðagreiðslu. Margir hafa reyndar sagt við mig að þeir vildu óska að þeir hefðu slíkan forseta.
Ef Ólafur Ragnar Grímsson er þekktur fyrir eitthvað í útlöndum, þá er það þetta. Á þessum tíma birtist hann í viðtölum á alþjóðlegum fréttastöðvum eins og CNN, BBC og Al Jazeera.
Ég held að það sé rangt að Ólafur sé sérstakt aðhlátursefni erlendis. Það gæti svosem verið innan einhverra diplómatískra kreðsa. En þetta er sú mynd sem mér berst að utan af Ólafi Ragnari og hún er allt öðruvísi en það sem þýski stjórnmálafræðingurinn Fischer segir.
