Íslenskt samfélag hefur alla tíð verið gegnsýrt af vinahygli og klíkuskap.

Þegar íslensk stjórnmál í nútímamynd  hefjast í byrjun síðustu aldar verður ráðherra landsins Hannes Hafstein. Hann var glæsilegur maður og gáfaður, en orðlagður fyrir að stunda klíkuskap.

Á áratugunum frá því eftir stríð höfum við haft Kolkrabbann og Smokkfiskinn. Tengdar þeim voru klíkurnar sem mökuðu krókinn á starfsemi í kringum herinn. Einhvern tíma þyrfti að skrá sögu þess gengdarlausa sukks og svínarís.

Ísland á árunum fyrir hrun var svo orðið samfélag þar sem var eilífur núningur milli klíka, þær hreiðruðu um sig í bönkunum – sumir hafa líkt þessu við Sturlungaöld. Það er þó ekki sérlega nákvæmt – hagsmunir klíkanna fóru nefnilega saman í mörgum greinum.

En að láta eins og hér hafi aldrei verið önnur eins klíka og Baugur – það er barasta ekki rétt. Baugur er einfaldlega einn kaflinn í langri sögu klíkuveldis á Íslandi.