Það kemur fram í skoðanakönnun Fréttablaðsins í dag að meirihluti vill fá Ólaf Ragnar Grímsson aftur í framboð.

Þetta á sér í raun eðlilegar skýringar – fyrir utan auðvitað að Ólafur Ragnar er vinsæll meðal hluta þjóðarinnar.

Það bólar ekki á neinum alvöru forsetaframbjóðendum ennþá. Þeir sem hafa verið nefndir vilja ekki segja af eða á hvort þeir séu til í tuskið.

Þeir sem hafa verið nefndir skiptast aðallega í tvo flokka, annars vera sómafólk og hins vegar það sem mætti kalla fígúrur. (Reyndar hafa líka verið nefndar eftirlegukindur eins og Davíð Oddsson.)

Fremst í flokki sómafólksins er Ragna Árnadóttir. Mjög gott orð fer af Rögnu, fólk hefur á tilfinningunni að hún gæti gegnt embættinu með sóma –hún yrði hvorki sér né öðrum til skammar, en yrði varla sérlega aðsópsmikil heldur.

Fremstur í flokki fígúranna er Páll Óskar Hjálmtýsson. Hann er mjög vinsæll fyrir hvað hann er opinskár og orðhnyttinn – hann er eftirlæti þeirra sem vilja eitthvað nýstárlegt og skemmtilegt.

Reyndar verður að taka fram að svo virðist sem hvorki Ragna né Páll Óskar hafi áhuga á framboði.

Hvorugt af þessu passar við það sem Ólafur Ragnar hefur gert við forsetaembættið. Í meðförum hans er það orðið þrælpólitískt, hann hefur nýtt völd sem margir töldu að forsetinn hefði í raun ekki lengur – í stjórnarskránni eru ákvæði sem í raun heimila honum að ganga mun lengra. Sá dagur gæti komið að forseti léti reyna á þau ákvæði.

Framboð sómamanneskju eða fígúru rímar ekki alveg við þennan veruleika. Svoleiðis fólk passar ekki við embættið eins og það blasir við eftir sextán ára valdatíma Ólafs Ragnars.

Annað sem ruglar fólk í ríminu er hið langa valdaskeið íslenskra forseta. Þegar fólk hugsar um forsetakjör virðist það fast í þeirri hugmynd að það sé að velja til mjög langs tíma. En það þarf ekki endilega að vera svo. Á umbrotatíma þegar er óvissa um völd forsetans og líklegt að stjórnarskrárákvæðum þar um verði breytt er líklega betra að miða bara við að forseti sitji í fjögur ár – sem er hið raunverulega kjörtímabil forseta.