Sigurveig kona mín stofnaði fyrirtæki sem hóf starfsemi í október 2008 – já, einmitt þá. Þegar allt virtist vera að fara til andskotans.

Hún kom sér upp framleiðslueldhúsi í Grafarvogi og réð til sín starfskrafta sem hafa reynst frábærlega.

Það er nokkur kostur við fyrirtæki að hafa byrjað á þessum tíma. Það var ekki stofnað til skulda – Sigurveig hefði svosem ekki kært sig um það heldur.

Það hefur verið jafn og góður vöxtur í fyrirtækinu, engin stökk – en framleiðsluvörur hafa verið að bætast við.

Nú síðast ótrúlega flottar franskar macarons – eins og eru mjög í tísku austanhafs og vestan.

Allt er unnið af natni, vandvirkni og mikilli þekkingu – ég veit að Sigurveig kærir sig ekki um að nota nema bestu hráefni.

Þess vegna nefni ég þetta að fyrirtækið, Matarkistan, var að opna heimasíðu. Sigurveig gerði hana mestanpart sjálf –það er nokkuð dæmigert. Hún byrjar að fást við hlutina og hættir ekki fyrr en hún er búin að fatta hvernig þeir virka.

Um daginn las ég leiðara í The Economist þar sem því var lýst að stórfyrirtæki væru í raun betri en smáfyrirtæki. Þau sköpuðu meiri hagvöxt. Mér fannst þessi grein byggð á mjög hæpnum forsendum – minnti mig helst á þegar samyrkjuvæðingunni var hampað sem lausn á öllum málum í Sovétríkjunum. Smáfyrirtæki og smáatvinnurekendur eiga yfirleitt ekki upp á pallborðið hjá þeim sem gefa út svona blöð, þau gæta annarra hagsmuna, og ríkisstjórnir gefa þeim ekki mikinn gaum. En smáfyriræki setja heldur ekki þjóðfélög á hliðina.

Hér er heimasíða Matarkistunnar.

Makkarónur að frönskum hætti sem Sigurveig og starfsfólk hennar gera í mörgum litum og bragðtegundum.