Mál Snorra Óskarssonar í Betel vekur upp spurningar um tjáningarfrelsið og takmörk þess.

Ég myndi ekki kæra mig um að maður sem flaggar skoðunum eins og hann hefur væri að kenna barninu mínu.

Snorri segir að fólk sem hegðar sér á ákveðinn hátt fari til helvítis – manni er skapi næst að segja honum að fara til helvítis.

En svo er þess að gæta að hann er kannski ekki að gera það inni í kennslustofu, heldur bara á samkomum úti í bæ eða á bloggi.

Skoðanirnar sem hann túlkar er að finna í trúarritinu sem Snorri sækir sína visku í, Gamla testamentinu. Því verður ekki á móti mælt. Þar er uppspretta þessarar forneskju.

Og það er trúfrelsi á Íslandi – þótt reyndar standi í Stjórnarskránni að ekki megi gera neitt í nafni trúarinnar sem brýtur gegn góðu siðferði eða allsherjarreglu.

En svo er reyndar að finna eftirfarandi grein í hegningarlögum:

„Hver sem með háði, rógi, smánun, ógnun eða á annan hátt ræðst opinberlega á mann eða hóp manna vegna þjóðernis þeirra, litarháttar, kynþáttar, trúarbragða eða kynhneigðar sæti sektum eða fangelsi allt að 2 árum.“

Hún verndar menn fyrir fyrir árásum vegna kynhneigðar sinnar – en raunar líka vegna trúar sinnnar.