Silfrið í dag var býsna fjörlegt.

Við byrjuðum á því að ræða pólitíkina út frá nýjum framboðum – sérstaklega Samstöðu Lilju Mósesdóttur.

Meðal gesta í þættinum var Sighvatur Björgvinsson, fyrrverandi ráðherra og alþingismaður. Sighvat má telja eins konar guðföður Samfylkingarinnar, hann var formaður Alþýðuflokksins þegar hann rann inn í Samfylkingu ásamt Alþýðubandalagi og Kvennalista.

Sighvatur var helst á því að þyrfti að efna til kosninga í haust. Hann taldi að meirihluti ríkisstjórnarinnar í þinginu væri of naumur, aðeins eitt mjög ótraust atkvæði, til að hún gæti komið málum sínum í gegn.

Við slíkar aðstæður væri varla annað til ráða en að kjósa.

Ríkisstjórnin á nú 15 mánuði eftir af kjörtímabili sínu. Hún getur líklega þraukað, en ef hún ætlar að ná stærri málum í gegn er hún líklega nauðbeygð til að gera samninga út og suður í þinginu, við Guðmund Steingrímsson, Hreyfinguna eða einhverja þingmenn Framsóknar.

Þannig virkar hún að vissu leyti eins og minnihlutastjórn. Þetta getur gengið, en um leið verður erfiðara fyrir stjórnina að marka einhver alvöru spor.

Fyrir VG er þessi staða afleit – Lilja Mósesdóttir virðist geta hirt stóran hluta af fylgi þess flokks.Það er í raun fátt sem boðar betri tíð fyrir VG, Steingrímur getur vissulega sagt að hann hafi rétt af fjárhag íslenska ríkisins, en hefðbundnir fylgismenn flokksins eru ekki mjög snoknir fyrir slíkum tæknikratisma. Hann höfðar miklu meira til kjósenda annarra flokka.

Samfylkingin lafir hins vegar á ESB umsókninni og þeirri hugmynd að aðildarsamningur verði tromp í hendi flokksins þegar hann er tilbúinn. Samningur gæti vissulega þétt raðir flokksmanna, en það breytir því ekki að nær óhugsandi er að íslenska þjóðin samþykki hann.