Eftir gosið í Eyjafjallajökli er myndin í útlöndum á Íslandi sú að hér vaði menn ösku í ökkla, umkringdir eiturgufum, en ekki sjáist til sólar fyrir ryki.
Að hér sé hamfarasvæði. Og hver vill ferðast á hamfarasvæði?
Það er líka almennt álitið að hingað sé ekki hægt að komast með flugi – og ekki heldur héðan.
Og svo kom þjóðarleiðtoginn líka fram í sjónvarpi og sagði að þetta væri bara eins og lítill formáli að hamförunum sem biðu okkar og heimsbyggðarinnar.
Afleiðingar þessa eru að það eru teikn á lofti um algjört hrun í ferðamannaiðnaðinum hér – nú þegar síst skyldi.
Það eru nánast engir ferðamenn í bænum núna, hótel eru tóm, og það sem verra er – bókanir í ferðir hingað standa algjörlega í stað.
Að einhverju leyti skrifast þetta á villandi fréttaflutning. Ég hef sagt við erlenda vini mína – og fjölmiðla sem tala oft við mig – að eina askan sem hafi fallið á mig í Reykjavík sé sígarettuaska.
Að svæðið sem varð fyrir raunverulegum áhrifum af eldgosinu – öskufallinu sem máttti sjá í fréttamyndum – sé örsmátt miðað við stærð Íslands.
Að hér sé ekkert hamfarasvæði heldur gangi lífið mestanpart sinn vanagang.
Skilaboðunum um hið gagnstæða hefur hins vegar verið komið rækilega á framfæri í heimspressunni. Vinir mínir í Grikklandi höfðu samband og höfðu áhyggjur af því hvort við hefðum nóg að borða.
Nú stendur til að fara í mikið markaðsátak til að reyna að ná ferðamannastraumnum aftur upp. Það er óhemju mikilvægt verkefni – enda átti þetta að verða stærsta ár ferðaþjónustunnar fyrr og síðar.
Og mun ekki af veita.
