Margrét Tryggvadóttir benti á athyglisverðan hlut í Silfrinu í dag:

Nefnilega að þeir stjórnmálamenn sem eru að segja af sér (tímabundið) gera það með vísan til flokkshagsmuna. Þeir eru að gera þetta fyrir flokkinn.

En hvað með almenning? spurði Margrét.

Annað þessu tengt. Samfylkingin hélt fund í gær og þar flutti Jóhanna ræðu sem átti að vera einhvers konar uppgjör – niðurstaðan var reyndar að stofna nefnd.

Og síðan hélt Ingibjörg Sólrún óvænt tárþrungna ræðu.

Agnar Kristján Þorsteinsson skrifar um þetta á bloggi sínu:

„Svo stígur Sólrunin upp á svið og tekur ræðuna sem hinn Turninn í íslenskum stjórnmálum átti að taka fyrir ári síðan á sviði Laugardagshallar í stað þess að líkja sér við Krist og drepa einu tilraun þess flokks til iðrunar og uppgjörs með vel miðuðu hnútakasti. Tilfinningahitinn er keyrður upp, Ingibjrg klökk segist iðrast og bera einhverja ábyrgð, biður flokkinn og kjósendur hans afsökunar en virðist ekki hafa leitt hugann í ræðu sinni að hobbitunum sem almenningur kallast og mun þurfa að borga brúsann eftir aðgerðarleysi Turnanna tveggja í aðdraganda Hrunsins.

Svo þegar hún stígur af sviði þá upphefst velgjulegt táraflóð sem minnir mann meir á Opruh Winfrey-þátt heldur en samkomu stjórnmálaflokks.Standandi lófaklappið með tilheyrandi kjánahrolli yfir grátnum dró fram ekki bara fram minningar um Davíð á krossi Laugardagshallar heldur einnig það að sama vandamál foringjadýrkunnar hefur þjáð Samfylkingunna frá því að Sólrúnin lýsti upp með sólu sinni, liðleskjukór já-fólks sem flaut með henni inn í stjórnkerfið án þess að stoppa við á vinnumarkaði þegar útskrift úr háskólapólitíkinni lauk.“