Ég sá að Eyþór Gunnarsson skrifaði á Facebooksíðu sína að það gæfi lífinu gildi  í þessum skrítna bransa á Íslandi að spila á tónleikum eins og með Mannakornum á laugardagskvöldið.

Og vissulega voru þetta einstaklega góðir tónleikar.

Magnús Eiríksson er mikill meistari. Í lögum hans er að finna einstaka hlýju, alþýðleika og kímni. Hann náði valdi á því á áttunda áratugnum – sem var raunar mikið blómaskeið tónlistar á Íslandi – að setja góða texta við lögin sín. Textarnir eru á einfaldri og kjarnyrtri íslensku. Þetta eru lög sem allir geta lært, enda eru mörg þeirra þjóðardýrgripir.

Á tónleikunum í Háskólabíói fluttu Mannakorn stórt sýnishorn af lögum Magnúsar. Hljómsveitin var stór: tveir gítarleikarar, Magnús og sonur hans Stefán Már, tveir hljómborðsleikarar, Eyþór Gunnarsson og Þórir Úlfarsson, tveir slagverksleikarar, Benedikt Brynleifsson og Ásgeir Óskarsson, tvær bakraddasöngkonur, Elísabet Eyþórsdóttir og Ragnheiður Helga Pálmadóttir (dætur Ellenar og Eyþórs og Pálma) bassaleikarinn og söngvarinn Pálmi Gunnarsson og söngkonan Ellen Kristjánsdóttir.

Stjarna kvöldsins, fyrir utan Magnús sjálfan, var þó félagi hans til margra áratuga, Pálmi Gunnarsson. Það var eiginlega ekki hægt að sjá annað en að þarna sé kornungur maður á ferð, þrátt fyrir að hárin séu orðin grá; Pálmi keyrði tónlistina áfram með kraftmiklum bassaleik sínum og röddin hefur ekkert gefið eftir með árunum.

Ég hef reyndar alltaf verið veikur fyrir syngjandi bassaleikurum.