Siðareglur fyrir embætti forsetans er kannski ekki beinlínis það sem er kallað eftir. Maður hefur á tilfinningunni að það séu stjórnmálamenn í hefndarhug sem leggja þetta til. Þeir vilji ná sér niðri á Ólafi Ragnari Grímssyni fyrir Icesave málið og framgöngu hans í fjölmiðlum heima og erlendis.

Málið er að embætti forsetans þarf að skilgreina upp á nýtt á stjórnlagaþingi. Hvernig viljum við hafa þetta embætti – ef það er þá yfirleitt nauðsynlegt?

Við það verður ekki búið að sitjandi forseti, sé einn að baksa við að endurskapa embættið – ýmislegt sem hann gerir og segir eru hlutir sem hefðu þótt gjörsamlega óhugsandi í tíð forvera hans, Vigdísar Finnbogadóttur og Kristjáns Eldjárns, forseta sem voru vinsælli en hann og nutu meira trausts.

Það er ekki þar með sagt að þetta eigi ekki að vera svona. Stjórnlagaþing gæti vel komist að þeirri niðurstöðu að forsetaembættið ætti að vera mun virkara ein áður, að það ætti að vera meira mótvægi við ríkisstjórnir – ráðherraræðið hér hefur jú verið yfirgengilega mikið. Um leið hefur orðið ber sú brotalöm í ráðherraræðinu sem er mikil tilhneiging til að forðast að taka ábyrgð.

Víðast í kringum okkur er kerfi þar sem þjóðhöfðingjar hafa fyrst og fremst táknrænt gildi – en svo er líka til hitt sýstemið, líkt og í Frakklandi, Bandaríkjunum og Rússlandi, þar sem forseti fer með mikil og eiginleg völd.

Þetta þarf að ræða, en það verður ekki búið við það til lengdar að forseti upp á sitt eindæmi sé að endurskapa forsetaembættið  – það er ekki í verkahring hans heldur þarf það að gerast í tengslum við breytingar á stjórnarskrá sem lengi hefur verið vitað að er alltof óskýr þar sem forsetinn er annars vegar.

En þessi siðaregluhugmynd ber vott um að ráðherrana langi að verða sér úti um eitthvað til að geta lamið Ólaf Ragnar í hausinn.