Það er rétt hjá Andra Geir.

Um leið og forseti Íslands brýtur heilann um Icesave er hann að takast á við sitt stóra núll.

Þá staðreynd að hann varð að stóru núlli eins og svo margt á Íslandi eftir hunið. Bankar, fjármálamenn, stjórnmálamenn, stofnanir.

Um leið segi ég eins og ég hef gert áður að Ólafur Ragnar hlýtur að neita lögunum staðfestingar.

Annað er í hróplegu ósamræmi við málflutning hans á tíma fjölmiðlamálsins, þegar hann talaði um gjána milli þings og þjóðar.

Og yfirlýsingu hans frá því í byrjun september þegar hann skrifaði undir lög um Icesave og vísaði sérstaklega til fyrirvara sem Alþingi hafði sett.

Ef Ólafur Ragnar neitar að skrifa undir verður hann aftur miðpunktur athygli á Íslandi. Þá mun hann eignast nýja og jafnvel óvænta bandamenn.

Og þá mun hann, gamli formaður Alþýðubandalagsins,  líklega fella hreinræktuðustu vinstri stjórn í sögu Íslands.

En ef hann skrifar undir er hætt við að hann verði það sem kallast lame duck forseti þangað til kjörtímabili hans lýkur eftir tvö og hálft ár.

Þannig að þetta snýst ekki bara um Icesave – heldur líka um pólitíska arfleifð Ólafs Ragnars Grímssonar.