Katrín, sem er yngst fjögurra systkina, segist hafa átt góða æsku en fjölskyldan bjó við þröngan kost í blokkaríbúð í Álfheimum. „Þau voru ólík, mamma var tilfinningavera en pabbi alltaf rólegur. Þau voru sálufélagar og voru ekki aðeins hjón heldur bestu vinir,“ segir hún meðal annars um foreldra sína.
Um svipað leyti og Katrín útskrifaðist sem stúdent greindist faðir hennar með krabbamein í meltingarfærum og stuttu síðar kom í ljós að meinið var komið of langt til að unnt væri að meðhöndla það. „Það var áfall,“ segir Katrín í viðtalinu en meinið dró föður hennar til dauða á aðeins þremur mánuðum.
Katrín hafði kynnst sorginni þegar amma hennar lést í barnæsku en sorgin var önnur og meiri þegar faðir hennar fór.
„Þetta var stærra. Ofan á allt var bróðir pabba að takast á við krabbamein á sama tíma og lést nokkrum mánuðum síðar. Afi var enn lifandi og missti báða syni sína á nokkrum mánuðum. Sorgin var því margbrotin. Pabbi, sem var svo vinsæll og vel liðinn, var farinn frá okkur,“ segir hún við Heimildina.
Katrín segir að við það að missa föður sinn svona ung hafi hún áttað sig á því að lífið er ekki endalaust.
„Það hljómar kannski eins og sjálfshjálparbók en þú átt ekki að bíða eftir því að rétti tíminn komi. Oft hefur mér verið sagt að bíða, minn tími muni koma. En kannski kemur hann aldrei. Það þýðir ekkert að bíða eftir því að einhver annar segi að nú sé lag, því lífið er mikilvægara en dauðinn.“
Í viðtalinu ræðir Katrín einnig um fjölskylduna, ástina, stjórnmálin og forsetaembættið svo eitthvað sé nefnt.
