Sú hugmynd hefur verið viðruð undanfarið að fá eldri borgara til að létta undir á leikskólum landsins og bæta þar upp að einhverju leyti þá mannesklu sem er víða á leikskólum. Hugmyndin hefur hins vegar mælst misjafnlega fyrir. Ólína Þorvarðardóttir fyrrverandi alþingismaður og fyrrverandi skólameistari sér ekkert neikvætt við það að fá eldri borgara til liðs við leikskólana og hún undrar sig á hneykslunarröddum sem hugmyndin hefur vakið.

Þetta kemur fram í stuttum pistil Ólínu á Facebook sem er svohljóðandi:

Nú er brostið á með hneykslunaröldu yfir þeirri hugmynd að fá eldri borgara til þess að koma inn í leikskóla landsins og létta þar undir. Talað um að þetta sé móðgun við alla faghugsun í skólastarfi og látið eins og þetta sé dulbúin aðferð til að hafa ofan af fyrir gamla fólkinu. Mér finnst gleymast að eldri borgarar eru ekki hópur ónytjunga heldur þverskurður af samfélagi. Eldri borgarar hafa verið leikskólakennarar, skólastjórnendur, sérfræðingar, sálfræðingar, höfundar námsefnis os.frv. – því skyldi þetta fólk ekki geta gert gagn á leikskólum landins (hafi það reynslu á sviði skóla- og uppeldismála) þó að það sé komið út af vinnumarkaði?
Satt best að segja blöskrar mér stundum hvernig íslensk umræða vill snúast upp í fuss og svei .Við lifum í þöggunar og tyftunarumhverfi Íslendingar þar sem hugmyndir eru skotnar í kaf með skotfærum fordóma og þröngsýni áður en þær ná nokkru flugi og/eða við höfum haft ráðrúm til að vega þær og meta.
Fólk hættir hvorki að kunna né geta það sem það hefur alltaf kunnað og getað við 67 ára aldur. Hættum að jaðarsetja fólk á forsendum aldurs, kynferðis, uppruna, búsetu o.s. frv. Berum virðingu fyrir manneskjum.