Styrmir Gunnarsson, fyrrverandi ritstjóri Morgunblaðsins, skýtur föstum skotum á stjórnarandstöðuna á bloggi sínu sem ber heitið Hvar er stjórnarandstaðan? og spyr fyrir hvað hún eiginlega standi, en almennt þykir hún ekki hafa verið áberandi það sem af er kjörtímabili og ríkisstjórnin hefur þótt siglt nokkuð lygnan sjó það sem af er:

„Eitt af því, sem einkennir pólitískar umræður líðandi stundar er hvað lítið fer fyrir helztu stjórnarandstöðuflokkum. Hver eru helztu stefnumál Samfylkingar um þessar mundir? Sennilega ber þar helzt að nefna ójöfnuð en sá málflutningur er ekki trúverðugur af tveimur ástæðum. Annars vegar vegna þess, að forverar flokksins, Alþýðuflokkur og Alþýðubandalag, áttu mestan þátt í að skapa hann með ákvörðun ríkisstjórnar þeirra og Framsóknarflokks 1990 um frjálst framsal kvótans án þess að taka upp auðlindagjald um leið. Þá urðu fyrstu milljarðamæringarnir til á Íslandi. Hins vegar vegna stuðnings jafnaðarmanna bæði hér og annars staðar við alþjóðavæðingu, sem er helzta undirrót ójafnaðar á heimsvísu.“

Þá spyr Styrmir um stefnumál Viðreisnar og Pírata:

„Veit Viðreisn hver hún er? Hver eru stefnumál hennar fyrir utan aðild að ESB? Það er orðið ómögulegt að átta sig á hver stefnumál Pírata eru. Einu sinni mátti líta svo á að þar væri beint lýðræði efst á blaði en framganga þeirra í borgarstjórn Reykjavíkur bendir ekki til þess.“

Styrmir hrósar hinsvegar Flokki fólksins:

„Flokkur fólks hefur sérstöðu. Inga Sæland hefur veitt þjóðfélagshópum, sem ekki áttu sér lengur málsvara á Alþingi rödd á þeim vettvangi, sem er mjög mikilvægt. Það eru fleiri en stjórnarflokkarnir, sem þurfa að hugsa sinn gang.“

Hvað um Miðflokkinn?

Athygli vekur að Styrmir minnist ekkert á Miðflokkinn, næst stærsta flokkinn á þingi, ef miðað er við síðustu fylgiskannanir. Styrmir hefur þótt hallur undir stefnu Miðflokksinns, ekki síst þegar kemur að þriðja orkupakkanum, sem hann var alfarið á móti. Styrmir hefur verið gagnrýninn á sinn gamla flokk, Sjálfstæðisflokkinn, líkt og Davíð Oddsson, núverandi ritstjóri Morgunblaðsins.

Má því segja að þögn Styrmis um Miðflokkinn sé æpandi, í gagnrýni sinni á stjórnarandstöðuna.