Stéttarvindund er ekki fyrirbæri sem hefur átt sérstaklega upp á pallborðið síðustu áratugina. Alþýðu manna hefur frekar skort stéttarvitund – á Vesturlöndum höfum við horft upp á mikla millistéttarvæðingu. Hún getur þó verið blekkingum háð – og til dæmis byggt á mikilli skuldsetningu. Skuldir hafa hvarvetna aukist.
Og þeir eru margir sem telja sig vera í millistétt sem kannski ekki mega missa meira en tvenn eða þrenn mánaðarlaun og þá er allt komið í óefni.
En hjá einum hópi manna skortir ekki stéttarvitund, ekki aldeilis. Það er hjá stétt forstjóra sem alls staðar hefur hækkað í launum, beinlínis rokið upp, á síðustu tveimur áratugum miðað við aðra.
Þetta segir sögu um menn sem hugsa um hag hver annars. I’ll scratch your back if you scratch mine, segir máltæki á ensku. Forstjóri situr í stjórn annars fyrirtækis og hækkar laun forstjórans í því fyrirtæki, sá situr svo í stjórn annars fyrirtækis og er fjarskalega samþykkur því að hækka laun forstjórans þar.
Og svo koll af kolli. Þetta er svo mikil gagnkvæmni að það er næstum hugnæmt.
