Tilefni greinarskrifanna er að nýlega las Sighvatur í Morgunblaðinu að Íslendingar, og þá aðallega eldri borgarar, hafi keypt sér húsnæði á Spáni fyrir 1,7 milljarða. Fólkið ætli að búa og dveljast í þessu húsnæði til einhverrar frambúðar.
Síðan varpar Sighvatur fram spurningu til sjálfstæðis- og framsóknarmanna:
„Og á hverju ætlar þetta fólk sér að lifa? Á fæðu, sem þið hafið um áratugi varið íslensku þjóðina fyrir sakir hættulegra eituráhrifa.“
Segir Sighvatur og bætir við að honum séu minnisstæð ummæli Sigrúnar Magnúsdóttur, fyrrum ráðherra, um þá sýkingahættu sem stafar af erlendum mat. Hann segist heldur ekki hafa gleymt mörgum lýsingum Páls Pétursson, fyrrum ráðherra og eiginmanns Sigrúnar, á þeim skelfilegu afleiðingum sem yrðu ef Íslendingar færu að borða slíkt eitur sem útlendur matur er. Síðan víkur hann að landbúnaðarráðherrum Sjálfstæðisflokksins sem Sighvatur segir að hafi gert sitt besta til að vernda þjóðina fyrir þeirri skelfilegu hættu sem fylgir útlendu kjöti og útlöndum almennt.
„Meira að segja 200 prósenta tollar hafa ekki dugað til sóttvarnar – a.m.k. ekki vel. Hvers eiga gamlir að gjalda? Og nú á gamla fólkið á Íslandi að eyða síðustu ævidögum sínum í að lifa á þessum eitruðu vörum. Og enginn valdsmaður segir neitt. Lætur eins og honum – eða henni – komi málið ekkert við. Gerir ekki einu sinni kröfu til þess að gamla fólkið flytji með sér matvörur að heiman. Sem er þó þekkt frá fyrri tíð – þegar ég var ungur maður. Þá fóru Íslendingar alltaf með mat með sér þegar þeir fóru til útlanda. Hangiket, saltket, saltfisk, siginn fisk, skötu, harðfisk – og meira að segja hákarl líka.“
Segir Sighvatur en ekki er laust við að greina megi háð í grein hans sem beinist greinilega gegn þeirri verndarstefnu sem rekin hefur verið hér á landi til að koma í veg fyrir innflutning á kjötvörum. Hann lýkur síðan grein sinni með þessum orðum:
„Hvað hefur breyst? Eru verðir hinnar hollu fæðu að bregðast eldri borgurum? Ætla þeir að láta þá sitja uppi á Spánarströndum í miðpunkti eituráhrifa hinna bölvuðu fæðutegunda og umbera það líf og heilsutjón sem af því mun hljótast – eða hyggjast valdsmenn okkar samfélags grípa í taumana og stemma á að ósi?“
