Þegar ég var að alast upp var rakstur kvenna nær óþekktur. Ég er að tala um tímabilið milli svona 1970 og fram til 1985 – þ.e. þegar ég fór að vera upp á kvenhöndina.

Konur, sem ég þekkti, gengu yfirleitt ekki í brjóstahöldurum – maður vissi af nokkrum konum sem voru í brjóstahaldaradeildinni og voru sérlega vel snyrtar, ein af þeim var í mínum bekk í MR. Þær virkuðu eins og hálfgerð fornaldardýr. Þær voru svo öðruvísi að maður upplifði þær eiginlega ekki sem kynverur.

Vinur minn einn lenti í vandræðum þegar jafnaldra hans fékk að gista um hríð í íbúð hans í Þýskalandi. Hún var ein af þeim sem gekk í brjóstahöldurum – hann átti frekar erfitt með sig þegar hún fór að hengja eggjandi nærföt til þerris víðs vegar um íbúðina.

Vinur minn hafði ekki séð svoleiðis áður –  þetta olli honum miklu uppnámi.

Þetta var það tímabil sem hefur verið kallað „mussutíminn“ – kynhvöt mín þróaðist semsagt á honum. Þá voru allar konur með hár undir höndunum og aldrei hafði heyrst talað um kynfærarakstur.

Nú virðist þetta hafa snúist við. Raksturinn er orðinn það sem á frönsku heitir de rigueur, einhvers konar áþján.

En þetta á ekki bara við um konur.

Maður fer í Baðstofuna inn í líkamsræktarstöðinni  Laugum og verður dálítið hugsi þegar maður sér að þar er fullt af karlmönnum með rakaðan pung. Það er svosem ekki þannig í Vesturbæjarlauginni, ekki ennþá – en þarna í Laugardalnum er einhvers konar háborg pungraksturs.