Þetta hefur verið langur og erfiður vetur, stundum hefur mér legið við örvæntingu, en svo kemur dagur eins og þessi og boðar vor.
Á svona dögum, snemma vors, verður mér hugsað til skáldsins Stefáns frá Hvítadal, ljúflingsins sem þráði vorið mest allra skálda, hann var hrifnæmur, en yfirleitt snauður og heilsuveill. Þoldi illa kuldann og kröpp kjörin. Að sumu leyti er hann eins og suðrænt blóm sem lenti á röngum stað.
Ég hef ábyggilega birt þetta áður hér – en þetta kvæði, Vorsól, er einlægt og túlkar svo fallega löngunina eftir vori og hlýindum. Þetta hefur verið eitt af uppáhaldskvæðunum mínum alveg síðan ég lærði það í barnaskóla á sínum tíma.
Nú finn ég vorsins heiði í hjarta.
Horfin, dáin nóttin svarta.
Ótal drauma blíða, bjarta
barstu, vorsól, inn til mín.
Það er engin þörf að kvarta,
þegar blessuð sólin skín.
Í vetur gat ég sagt með sanni:
Svart er yfir þessu ranni.
Sérhvert gleðibros í banni,
blasir næturauðnin við.
– Drottinn, þá er döprum manni
dýrsta gjöfin sólskinið!
Nú er hafinn annar óður.
Angar lífsins Berurjóður.
Innra hjá mér æskugróður.
Óði mínum létt um spor.
Ég þakka af hjarta, guð minn góður,
gjafir þínar, sól og vor.
Hillir uppi öldufalda.
Austurleiðir vil ég halda.
Sestu, æskuvon, til valda,
vorsins bláa himni lík.
Ég á öllum gott að gjalda,
gleði mín er djúp og rík.
