Þegar ég var strákur var ég spurður að því hvað ég ætlaði að gera í lífinu og ég svaraði – „kristniboðslæknir“.
Þetta var ekki alveg tilviljun. Afi minn og amma voru kristniboðar í Kína og tveir móðurbræður mínir störfuðu við kristniboð í Afríku.
Ég leit mikið upp til þessa fólks – og geri reyndar enn.
Eldri móðurbróður minn, Jóhannes Ólafsson, menntaði sig til læknis. Hann fór til Eþíópíu og starfaði þar mestallt líf sitt. Stundum var hann eini læknirinn á svæðum þar sem bjuggu mörg hundruð þúsund manns. Jóhannes kom um tíma til Noregs, starfaði þar sem læknir – en eftir tímann í Afríku fannst honum eins og væri ósköp lítið að fólkinu. Það var haldið velmegunarsjúkdómum.
Það er ekki langt síðan að Jóhannes, sem er 84 ára, var síðast í Afríku.
Hinn móðurbróðir minn heitir Haraldur Ólafsson. Haraldur starfaði líka í Eþíópíu. Tímarnir voru mjög róstusamir, og það æxlaðist svo að Haraldur þurfti að vera við störf í margri hryllilegri hungursneyð. Stjórnvöld trúðu á einhvers konar marxisma og gerðu matvæli upptæk hjá fólki, í anda Stalíns. Miklir þurrkar gengu yfir með reglulegu millibili – þetta mikla hungur komst í heimsfréttir hvað eftir annað. Haraldur starfaði fyrir Hjálparstofnun norsku kirkjunnar, en hann var líka kristniboði – eitt afrek hans er að hafa þýtt Biblíuna á mál þjóðflokks sem nefnist Bórana. Þessi þjóðflokkur hafði ekkert ritmál áður.
Þessi Biblía er nýkomin út og Haraldur, sem nálgast áttrætt, var um daginn í Eþíópíu að dreifa henni. Honum var vel fagnað – Halli nýtur mikillar virðingar meðal fólksins sem hefur kynnst honum.
Mér varð hugsað til þessara frænda minna, sem hafa eytt mestri ævi sinni í Afríku, þegar upphófst jarm um að það væri nú algjör fásinna að Íslendingar skyldu byggja spítala í Malaví.
Malaví er eitt fátækasta land í heimi. Samkvæmt Wikipedia er barnadauði 103 börn á hverja 1000 fæðingar. Meðal lífaldur er 36,5 ár. Yfir 1 milljón barna er foreldralaus vegna þess að foreldrarnri létust úr alnæmi. 12,4 prósent íbúa landsins eru sagðir HIV-smitaðir.
Við hljótum að vera aflögufær?
