Það virðist ætla að fara eins og mann grunaði að Rammaáætlun, sem búið er að ræða um og vísa til í mörg ár, myndi ekki koma á neinni sátt um virkjanamál.

Það er ekki einu sinni sátt um áætlunina milli stjórnarflokkanna. Innan Samfylkingarinnar er að finna mjög eindregna virkjanasinna og í VG er fólk sem má helst ekki hugsa til þess að neitt verði virkjað.

Þannig að við höfum sömu pólitísku átakalínur og áður. Sumum finnst gengið of langt í áætluninni, öðrum finnst gengið of stutt. Enginn virðist ætla að una þessari sátt sem átti að verða.

Ríkisstjórnin sem nú situr hefur verið treg til að efna til virkjanaframkvæmda – en það er þó ekki eina skýringin á hægagangi í þeim, það hefur einfaldlega ekki verið til fé í landinu til að ráðast í virkjanir eða stóriðjuframkvæmdir.

Þegar ný ríkisstjórn tekur við – til dæmis Sjálfstæðisflokks og Framsóknarflokks eða Samfylkingar – má búast við að þarna verði breyting á – alveg burtséð frá Rammaáætluninni.

Í dag skerst í odda milli Árna Finnssonar, formanns Náttúruverndarsamtaka Íslands, og Bjarna Benediktssonar, formanns Sjálfstæðisflokksins. Bjarni hafði talað um öfgamenn í umhverfismálum, Árni segir að þetta beri vott um lítilsvirðingu og vanþekkingu, Bjarni segir að hann sé mikill áhugamaður um náttúru landsins eins og aðrir Sjálfstæðismenn.

Mikið rétt, við erum öll í mismiklum mæli áhugafólk um náttúruna. Sjálfstæðisflokkurinn hefur átt sína náttúruverndarmenn, þeirra þekktastur er líklega Birgir Kjaran. En á tíma Davíðs Oddssonar þrengdust allar vistarverur í flokknum mjög. Önnur sjónarmið en formannsins voru eiginlega ekki liðin. Frægast var þegar Ólafur F. Magnússon var baulaður niður úr ræðustól á landsfundi – hann var þá helsti talsmaður náttúruverndar í flokknum.

Eftir þetta urðu margir náttúruverndarsinnar viðskila við flokkinn – og þeir hafa ekki skilað sér aftur.