Það var hryllilegur atburður þegar starfsmaður á lögfræðiskrifstofu var stunginn ítrekað – og, eins og ég hef áður sagt, hlýtur að flokkast sem morðtilraun. Ódæðismaðurinn var með hníf með sér og því er þetta ekki gert í einhverju stundaræði.

Það vekur samt athygli að skuldin sem hann fór til að semja um var upprunalega 11 þúsund krónur en var orðin að 80 þúsund krónum. Hún hafði semsagt ríflega sjöfaldast þessi litla skuld.

Það er hægt að segja að menn eigi að borga skuldir sínar á réttum tíma – en sumir eiga í erfiðleikum með að gera það, hvort sem það er vegna fátæktar, tímabundinna blankheita eða fjármálaóreiðu.

Margsinnis hefur verið rætt um hversu lögfræðiinnhemtur eru frekar og harðar á Íslandi og hversu fljótt skuldir hlaða utan á sig óskaplegan kostnað.

Maður hefur líka tekið eftir því að fyrirtæki og stofnanir eru ótrúlega fljótar að senda skuldir í lögfræðiinnheimtu. Harkan hefur frekar aukist eftir hrun, þegar margt fólk á einmitt í fjárhagsörðugleikum.

Það hefur verið bent á að á Norðurlöndunum séu meiri hömlur á lögfræðinnheimtu – til dæmis hversu mikinn kostnað megi leggja á vangreidda reikninga. Og oft hefur verið talað um að það þurfi að gera bragarbót á þessum málum hér – almenningur á ekki að þurfa að vera upp á náð og miskunn innheimtufyrirtækja.

Með þessu er ég á engan hátt að afsaka eða réttlæta hinn hræðilega verknað – en þarna er samfélagsmein sem þarf að taka á. Því miður er þetta frumskógur.