Það er eitthvað til í því hjá Styrmi Gunnarssyni að úrslitin í fyrri umferð frönsku kosninganna sýni útbreidda ónánægju með ráðandi stjórnmálaelítu.

Styrmir vísar þar í mikið fylgi Marine Le Pen, frambjóðanda Þjóðfylkingarinnar.

En þessi úrslit eru samt langt í frá að vera einstök. Í fyrri umferð franskra forsetakosninga er fjöldi frambjóðenda og atkvæðin dreifast jafnan mikið.

En  2002 varð mikill skellur þegar faðir Marine, Jean Marie Le Pen, vann mikinn sigur í fyrri umferð forsetakosninga.

Hann fékk 17 prósent – svipað fylgi og dóttir hans nú.

Þá fékk Lionel Jospin, fyrrverandi forsætisráðherra og frambjóðandi Sósíalista á baukinn, komst ekki í aðra umferðina. Hann fékk 16 prósent, en sjálfur forsetinn, Jacques Chirac, fékk ekki nema tæp 20 prósent.

Þetta var miklu verri skellur fyrir „stjórnmálaelítuna“ en nú.

Í annarri umferð var svo kosið á milli Chiracs forseta og Le Pen. Þá brugðust franskir kjósendur við með því að flykkja sér um Chirac – Le Pen bætti ekki við sig nema einu prósentustigi milli umferðanna, en Chirac fékk 82 prósent. Það var svar kjósenda við framsókn öfgaaflanna.

Í þetta sinn kemst Marina Le Pen ekki í aðra umferð. Sarkozy forseti mun hins vegar reyna að biðla til kjósenda hennar, en það er vandrötuð leið – með því gæti hann fælt frá fylgi á miðjunni.

En það er athyglisvert að fylgjast með kosningum í Evrópu eftir að efnahagskreppan hófst. Í Bretlandi komust íhaldsmenn aftur til valda – með skóladrengi úr úrvalsskólanum Eton í fararbroddi – á Spáni unnu hægrimenn yfirburðasigur um daginn. Á Írlandi var valdaflokknum Fiánna Fail sópað burt.

Í Grikklandi verður svo kosið 6. maí. Það gæti orðið áhugavert – því óvíða er jafn mikil andúð á stjórnmálaelítum og þar.

Marine Le Pen.