Þetta hefur verið ruglingslegur dagur fyrir íslenskt samfélag – og að sumu leyti raunalegur.

Ekki bara er kalt, blautt og dimmt úti, heldur finnst manni nánast eins og síðasti naglinn hafi verið rekinn í kistu ríkisstjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur.

Það ætlar að reynast henni afar dýrkeypt hvernig hún hefur alla tíð tregðast við að taka á skuldavanda heimilanna í landinu. Eiginlega er það óskiljanlegt, því hér eiga í hlut tveir flokkar sem kenna sig við jafnaðarstefnu og sósíalisma. Þeir gerðust hins vegar yfirmáta tæknikratískir þegar þeir komust að stjórn landsins.

Nú er ríkisstjórnin gerð afturreka með enn eitt útspilið – og það er engin furða þótt hlakki í andstæðingum stjórnarinnar. Þessi mál eru að ganga frá ríkisstjórninni – og kannski báðum stjórnarflokkunum líka.

Á sama tíma er haldið Viðskiptaþing. Fyrir fáum árum voru menn sammála um að Viðskiptaráð skyldi skammast sín vegna ýmissa hluta sem komu frá því á árunum fyrir hrun. Skýrsluna þar sem stóð að við værum fremri en Norðurlöndin, ruglið úr Frederick Mishkin, öll lögin sem ráðið fékk Alþingi og ríkisstjórn til að samþykkja.

En nú ber svo við að frá Viðskiptaþinginu heyrist sami frekju- og yfirlætistónninn og fyrir fáum árum – öll iðrun og auðmýkt er farin út í veður og vind og allt gleymt.