Bjarni Benediktsson komst þokkalega frá viðtali í Kastljósi í gær. Maður er reyndar efins um að viðtöl eins og þetta skili miklum árangri – þeir sem eru sannfærðir um ágæti viðmælandans halda áfram að vera það, þeir sem eru andsnúnir honum finna eitthvað til að styrkja viðhorf sín.

Það virðist vera nokkur lenska í viðtölum af þessu tagi að viðmælendur reyni að kenna fjölmiðlum um það sem þeim hefur mistekist – oft virkar það eins og tilraunir til að skjóta sendiboðann. En það er náttúrlega ákveðin tegund af þrætubókarlist.

Það þarf ekki að fara í grafgötur með að það var ákveðinn hópur fólks sem náði að koma fjármunum sínum í skjól fyrir hrunið. Það er ekki satt þegar sagt er að allir hafi vitað í hvað stefndi. Tugþúsundir Íslendinga töpuðu miklu fjármunum þegar bankarnir féllu og hlutabréfamarkaðurinn hrundi. Þeir voru í góðri trú – og tókst ekki að bjarga eigum sínum.

Sumir vissu meira en aðrir og fyrr en aðrir – og í þessu tilviki voru upplýsingarnar gulls ígildi. Í fæstum tilvikum er þetta saknæmt – ekki nema beinlínis sé um innherjaupplýsingar að ræða. Ég man að Benedikt Sigurðarson á Akureyri talaði um þetta í Silfrinu fyrir rúmri viku – um þetta verður í raun ekki deilt.

Það var að vísu nokkuð óheppilegt þegar Bjarni sagði í viðtalinu í gær að hann hefði notað peningana sem hann fékk þegar hann seldi bréf sín í Glitni til að koma þaki yfir fjölskyldu sína.

Á sama tíma stefndi nefnilega í hrun sem rændi stóran hluta þjóðarinnar húseignum sínum.