Rúrik Gíslason ákvað á dögunum að leggja fótboltaskóna á hilluna, þessi ákvörðun sem Rúrik tók kom mörgum á óvart. Rúrik er 32 ára gamall sem er ekki hár aldur fyrir knattspyrnufólk.
Rúrik hafði lítið glímt við meiðsli, hann ákvað hins vegar að fara í aðra átt þegar samningur hans við Sandhausen í Þýskalandi
Draumur Rúriks hafði alltaf verið að spila fótbolta sem atvinnumaður og ræðir um það við Fréttablaðið. „Það hefði getað brugðið til allra átta. Ég geri mér grein fyrir því. Heiðarlegt svar er að frá því ég var fimm ára ætlaði ég bara að verða atvinnumaður í fótbolta. Það var aldrei neitt annað sem kom til greina. Í grunnskóla nennti ég ekki að sinna náminu kannski nógu vel, því ég bara vissi að ég ætlaði að verða atvinnumaður í fótbolta. Það var það eina sem komst að hjá mér, ég var í fótbolta allan daginn, alla daga. Ég geri mér hreinlega ekki grein fyrir því í hvaða átt ég hefði farið ef boltinn hefði ekki verið númer eitt hjá mér,“ segir Rúrik við Fréttablaðið.
Þessa dagana er hann að leika í bíómynd og þá er hann að geta út lag. Hannes Þór Halldórsson, fyrrum samherji úr landsliðinu í fótbolta er að leikstýra myndinni, Leynilöggan.
„Ég sjálfur hef kannski ekki endilega dómgreind á það eða get sagt til um hvort ég geti yfir höfuð sungið eða leikið. Mér finnst það alltaf ákveðin viðurkenning þegar það kemur frá einhverjum öðrum. Eins og þegar Hannes biður mig um að vera með í myndinni. Eða þegar Victor segir: „Getur þú sungið þetta lag? Ég veit þú getur sungið.“ Öll þessi verkefni eiga það sameiginlegt að þau eru að frumkvæði einhvers annars. Ég er ekkert að þröngva mér í eitthvað sem ég veit ekki einu sinni hvort ég er góður eða lélegur í.“
Rúrik segir það öðruvísi að feta aðrar slóðir. „Ég veit alveg hvenær ég spila góðan eða lélegan leik í fótbolta. Ég verð bara að vera heiðarlegur með það að ég veit ekkert hvort ég get sungið eða leikið,“ segir hann og hlær.
Viðtalið við Rúrik í Fréttablaðinu má lesa í heild hérna.
