„Eiginmaður minn sýndi af sér góðan þokka í augum umheimsins, en heima fyrir var það hreint helvíti,“ bar Maria Gonzales Jahnke vitni um í réttarhöldum yfir syni hennar.
Richard Jahnke yngri var aðeins 16 ára gamall þegar hann skaut föður sinn til bana með haglabyssu.
Það var dimmt kvöld í nóvember 1982 þegar unglingurinn hóf skothríð á föður sinn, Richard Jahnke eldri, sem var umboðsmaður hjá skattyfirvöldunum (IRS). Faðirinn var að koma heim úr kvöldverði í Wyoming, ásamt eiginkonu sinni, þar sem þau fögnuðu því að 20 ár voru liðin frá því þau hittust fyrst.
Maria, 40 ára, sat í farþegasæti VW Bjöllu á meðan 38 ára gamall eiginmaður hennar steig út úr bílnum og gekk upp innkeyrsluna til að opna bílskúrinn.
Í grein People í mars árið 1983 var Richard eldri lýst sem „lágvöxnum, sköllóttum, harðsnúnum 90 kílóa manni“ og „rannsóknarmanni hjá skattyfirvöldunum sem sjaldan fór að heiman án byssu.“
Hann lést samstundis í skotárásinni og Richard yngri („Richie“ eins og hann var kallaður af vinum og vandamönnum) sagði síðar: „Ég heyrði suð í eyrunum á mér. Það var bara ekki suð, heldur öskur mömmu. Ég gat ekki þolað að hún sæi mig, að hún benti á mig.“
Á meðan var Deborah, þá 17 ára systir Richie, inni í húsinu, sitjandi við aðra byssu, öflugan riffil, tilbúin að verja sig ef skot bróður hennar hefðu geigað.. Eftir skothríðina flúðu systkinin út um afturglugga á húsinu.
Réttarhöldin sem fylgdu í kjölfarið vörpuðu ljósi á það sem Maria kallaði sjálf „helvíti“, þar sem fjölskyldumeðlimirnir héldu því fram að Richard eldri hefði misnotað þau öll í mörg ár.
Misnotkunin hófst, að sögn Mariu þegar börnin voru aðeins tveggja ára gömul. Eiginmaður hennar átti vopnabúr af 32 rifflum, haglabyssum og skammbyssum, byssum, sagði hún, sem hann „lifði fyrir“.
Bæði Richie og Deborah áttu yfir höfði sér lífstíðarfangelsi: Richie, eftir að hafa verið ákærður fyrir manndráp af fyrsta stigi og samsæri, og Deborah, ákærð fyrir að hafa samsæri með bróður sínum um að myrða föður þeirra.
Í réttarhöldunum bar Richie vitni um að Deborah hefði spurt hvað hann hygðist fyrir með móður þeirra rétt áður en foreldrar þeirra komu heim og sagt: „Hvað með mömmu? Ætlarðu að skjóta hana líka?“ áður en hún bætti við: „Skjóttu mömmu.“
María bar einnig vitni og sagði ofurlágt að eiginmaður hennar „gæti litið vel út í augum annarra en heima fyrir var helvíti.“
Þegar saksóknarinn Tom Carroll spurði hvers vegna hún hefði staðið hjá og leyft misnotkunina svona lengi sagði María: „Ég var hrædd um börnin og sjálfa mig,“ og bætti við: „Ég er enginn engill. Þegar maður lifir undir svona hræðilegum ótta gerir maður hluti sem maður skammast sín fyrir.“
En vitnisburður Richie var mun hryllilegri, þar sem unglingurinn bar vitni í meira en þrjár klukkustundir um hversu mikið faðir hans, að hans sögn, „hataði“ hann.
„Hann særði mig innst inni. Hann hataði mig svo mikið, hann vildi bara gera mig vansælan. Hann barði mig alla ævi,“ hélt hann fram og lögmaður hans benti á að hús fjölskyldunnar væri hálfri ekru frá öllum nágrönnum. „Hann vildi meiða mig; hann vildi meiða fjölskyldu mína. Hann lamdi mig með leðurbelti: „Hættu að gráta, elskan mín, eða ég gef þér virkilega eitthvað til að gráta yfir.“ Hann hætti aðeins þegar hann fékk blóðnasir; hann var með háan blóðþrýsting.“
Richie hélt áfram: „Hann var vanur að berja mömmu mína; sitja á henni, berja hana ákaft, munnur hennar freyðandi af blóði, kalla hana „hóru“ og „feita skíthænu“. Í fyrra, þegar systir mín fékk bólur, sakaði pabbi hana um að þvo sér ekki. Hann dró hana inn á baðherbergið og nuddaði andlitið á henni svo fast að henni blæddi. Hann sýndi henni hvernig á að bursta tennurnar. Hann skrapaði svo fast í tannholdið á henni að það blæddi. Hann ýtti systur minni upp að veggnum og til að aga hana þreifaði hann á brjóstum hennar. Ég sá hann einu sinni stinga hendinni í buxur systur minnar og þreifa í kringum sig. Mamma sá það líka en lét eins og hún sæi það ekki.“
Richie hélt áfram að lýsa því sem hann hélt fram að væri kynferðislegt ofbeldi af hálfu föður síns gegn systur sinni og fullyrti að móðir þeirra „hafði orðið reið við systur mína og sagt að það væri hennar sök að vera í stuttbuxum.“
„Ég var svo særður. Foreldrar mínir voru alltaf að rífast. Þau sváfu í mismunandi herbergjum; þetta var samband án ástar,“ sagði Richie í vitnisburði sínum. „Við lifðum án ástar, án samkenndar, það gerði mig svo ómannlegan … við erum öll föst. Það var enginn staður til að fara. Ég man eftir því að móðir mín bað upphátt um að hann myndi lenda í árekstri en það gerðist aldrei. Hún vildi yfirgefa hann, en hún var hrædd.“
Richie bætti við að hann hefði lofað systur sinni að hann myndi vernda hana og sagði: „Hún þurfti að vera frjáls. Ég þurfti að frelsa móður mína og sjálfan mig … frelsa þær frá sársaukanum og eymdinni sem faðir minn hafði valdið okkur og myndi alltaf valda okkur.“
Lögmaður Richie, James Barrett, lýsti málinu fyrir kviðdómnum með því að lýsa því hvernig Richard eldri hefði, að sögn, „myrt son sinn smátt og smátt, dag eftir dag, viku eftir viku. Það er glæpurinn hægar pyntingar.“
Eftir sjö klukkustunda umræður tilkynnti kviðdómurinn, sem skipaður var sjö konum og fimm mönnum, úrskurð sinn: Richard yngri var sakfelldur fyrir manndráp en sýknaður af ákærum um samsæri og var dæmdur í fimm til fimmtán ára fangelsi í ríkisfangelsinu.
Deborah var hins vegar fundin sek um að hafa aðstoðað við manndráp af gáleysi og dæmd í þriggja til átta ára fangelsi.
Eftir almenn mótmæli vegna þess sem margir töldu vera harða dóma mildaði Edgar Herschler, ríkisstjóri Wyoming, báða dómana og Richie og Deborah var báðum sleppt úr haldi árið 1985.
Í samtali við People árið 1983 sagði Maria: „Ég sver við allt sem heilagt er, þegar þessi skot heyrðust hélt ég aldrei að Richie væri að skjóta. Ég hélt að eiginmaður minn, sem var svo ofbeldisfullur, hefði verið skotinn til bana af einhverjum óvini. Ég man að ég hallaði mér niður yfir líkama hans þegar ég fann skyndilega hönd snerta mína. Ég leit upp og sá George Hain, sem býr hinum megin við götuna, og hafði komið hlaupandi til mín. Hann sagði: „Ég er hér ef þú þarft á mér að halda.“ Alla mína ævi var ég svo einangruð; ég þekkti engan.“
„George hringdi á lögreglustöðina og þegar þeir voru búnir að yfirheyra mig sagði lögreglan: „Nágrannar þínir, Hains-fjölskyldan, vilja að þú gistir hjá þeim.“ Ég trúði því ekki,“ hélt hún áfram. „Þau voru svo góð og kærleiksrík við mig. Og svo fóru allir nágrannarnir að koma og segja mér hversu miður þeim þætti, ekki bara staða mín, heldur líka fyrir að vera svona upptekin af eigin lífi. Nú vilja þau sýna hversu mikið þeim þykir vænt um konuna í götunni.“
María var jákvæð í stöðunni og sagði: „Ég ætla að lifa. Ég ætla að lifa til fulls. Sonur minn hefur frelsað mig. Hann hefur frelsað okkur öll. Ég hataði þetta hús af svo mikilli ástríðu, en nú er það laust við hatur og ótta.“
„Eignir eiginmanns míns eru alveg eins og hann skildi þær eftir, og einn daginn, þegar ég er tilbúin, mun ég farga þeim öllumr,“ hélt hún áfram. „Það reif hjarta mitt þegar ég heyrði að Deborah vildi líka að ég yrði skotin. Hún hefur verið svo særð og þarfnast svo mikillar hjálpar. Elsku börnin mín standa frammi fyrir raunum, en nú, í fyrsta skipti, höfum við von. Við getum lifað.“
